تحولات و رویدادهائی آرام و بی جنجال تبلیغاتی در اطراف ایران درجریان است، که بر نگرانی ها می افزاید. نه تنها در عراق و ترکیه و پاکستان و خلیج فارس، بلکه در افغانستان قلب حوادث آینده می تپد. تمرکز روز افزون نیروهای نظامی ناتو در این کشور، مذاکره با طالبان و پشتون ها برای مسلح ساختن آنها بعنوان ملیشیای مرزی و محلی در نقاط دور و نزدیک به ایران، اصرار امریکا برای کشاندن همه کشورهای عضو ناتو به افغانستان و ایجاد سریع پایگاه های نظامی دراین کشور و سلسله رویدادهای دیگری که یک نمونه آن را در ادامه می خوانید، نشان میدهد که جنجال درعراق است، اما واقعه در افغانستان تدارک دیده می شود.

محافل سیاسی افغانستان به سادگی پذیرفته اند که دولت "کرزای" پایدار نیست و آن که نقش اصلی و هدایت کننده تحولات آینده را دراین کشور برعهده خواهد گرفت کسی نیست جز دیپلمات کارکشته افغانی- امریکائی "زلمای خلیل زاد". سفرهای غیر رسمی او به افغانستان و دیدارهای پنهانش با سران قبائل این کشور مقدمه ایست برای قرار گرفن او در صدر اتاق هدایت رویدادهای سیاسی- نظامی آینده منطقه. اگر همه پیش بینی ها درست باشد و کاخ سفید به "مک کین" سپرده شود، آنگاه کابل نه فقط پایتخت افغانستان، بلکه مرکز و ستاد ناتو و امریکا برای رهبری امور سیاسی- نظامی از هندوستان تا پاکستان و از پاکستان تا ایران و ترکمنستان و ناخنک به خلیج فارس و دهانه دریای عمان خواهد شد. حضور 45 هزار نیروی نظامی ناتو در افغانستان و پافشاری امریکا در اجلاس اخیر ناتو در بخارست برای پیوستن کشورهای کوچک و جدید جدا شده از اتحاد شوروی سابق به آن و بالا بردن وزن حضور کشورهای مسلمان در ناتو معنائی جز این نخواهد داشت. همچنان که پروژه خط لوله گاز ترکمنستان و عبور آن از افغانستان گزینه ای بهتر از خلیل زاد ندارد! او نه تنها با مسائل ایران آشناست، نه تنها فارسی را روان صحبت می کند، بلکه با بسیاری از سران حاکمیت ایران ازنزدیک نیز آشنائی دارد. از جمله در دیدار آخری که با منوچهر متکی و ثمره هاشمی در پایان اجلاس کنفرانس "داووس" در سوئیس داشت.

این پیش بینی ها را گزارش جدیدی که کاملیا انتخابی فرد منتشر کرده کامل می کند. خبرنگار ایرانی مقیم امریکا که عمده فعالیت ها و سفرهایش روی امور افغانستان و حضور دراین کشور متمرکز است.

او در آخرین گزارش خود می نویسد:

"شایعه کاندید شدن آقای زلمای خلیل زاد نماینده فعلی ایالات متحده آمریکا در سازمان ملل متحد، برای پست ریاست جمهوری افغانستان روز بروز قوی ترشده است. ابتدا روزنامه واشنگتن پست دراینباره نوشت و بعد از آن مجله نیوزویک به آن پرداخت و دست آخر مجله دست راستی “نیو ریپالیک” مقاله  بزرگی در ماه فوریه منتشر کرد. و در افغانستان نیز گفتن و شنیدن دربآره آن نقل هر محفلی است. " (متن گزارش انتخابی فرد را می توانید از اینجا بخوانید!)