پاسخی کوتاه به چند پیام
جنجال انحرافی بر سر مناسبات
سیاسی و اقتصادی با روسیه و چین

درباره هواپیماهای عراقی که جمهوری اسلامی آنها را مصادره کرده و در شمار دیروز پیک نت به آن اشاره شده بود، پیام های بسیاری همراه با سئوال درباره این ماجرا رسیده است. از جمله این که این هواپیماها از چه نوع بوده اند و ربطی به بروز اختلافات جدید بین دولت عراق و دولت جمهوری اسلامی دارد یا ندارد؟

در مورد دوم، یعنی اختلافات، همه شواهد نشان میدهد که هم بر سر فعالیت های اتمی ایران و هم بر سر مسائل باقی مانده از جنگ ایران و عراق و از جمله همین هواپیماها که مربوط به جنگ با عراق نیست اما در ارتباط با آن جنگ مصادره شده، اختلاف هست و روز به روز آشکارتر نیز می شود.

درجریان حمله امریکا به عراق، بدستور صدام حسین و توافق شتابزده با رهبران جمهوری اسلامی این هواپیماها به همراه ادوات جنگی دیگری به خاک ایران منتقل شد تا بدست امریکائی ها نیفتد. جمهوری اسلامی آنها را به این دلیل که غرامت جنگی از عراق نگرفته، مصادره کرده است. ما در این شماره پیک نت نوع و شمار این هواپیماها را منتشر می کنیم، اما قبل از آن به نکات دیگری هم اشاره می کنیم که در پیام های دریافتی وجود داشت و عمدتا سمت گیری ضد روسی و ضد چینی هم داشت.

عراق همه نوع هواپیما و ادوات نظامی دراختیار داشت. این درست نیست که ارتش عراق تنها مجهز به سلاح های روسی بود. به همین دلیل شماری از هواپیماهائی که به ایران منتقل شد میراژ فرانسوی بودند. عراق قرارداد نظامی با شوروی وقت داشت. آن قرار داد نظامی در مورد دفاع دو جانبه بود و نه الزاما انحصار خرید هواپیما از شوروی. حتی سلاح های امریکائی نیز در ارتش عراق وجود داشت. یادمان باشد که عراق  مناسبات خوبی تا قبل از حمله به کویت با امریکا داشت و سفیر امریکا درعراق در ملاقات با صدام او را در چاله حمله به کویت انداخت. اگر مناسبات چنین نزدیک نبود صدام از سفیر امریکا کسب تکلیف نمی کرد برای حمله به کویت و یا مشورت با او و یا حتی اطلاع به سفیرامریکا.

این بازی تبلیغاتی خطرناکی است که درایران بسیار افتاده اند در آن. این که ما به جای بستن پای مرغ خودمان، بدنبال دزد کردن همسایه باشیم. دولت روسیه خود دولتی مافیائی است که همه نیروهای مترقی این کشور در برابر آن موضع دارند. اما اگر این شیوه درایران جا بیفتد که هرچیز را فورا به روسیه بچسبانند، درواقع از زیر ضربه بیرون کشیدن دولت کنونی و فرماندهان کودتائی است. مثل کودتای 22 خرداد که انگار سپاه چلاق بود خودش کودتا کند و نیازمند بود که ماموران روسی به او کمک کنند؟ واقعا تا این حد سادگی؟

و مناسبات لجام گسیخته تجاری کنونی با چین. این نیز به مبارزه خود مردم ایران برای تغییر سیستم حاکم تجارتی به تولیدی بستگی دارد. فرض کنیم که موسوی سکان ریاست جمهوری را در اختیار می گرفت. دراینصورت مناسبات با چین و روسیه قطع می شد و یا کاهش می یافت و یا دگرگون می شد؟ و یا مناسبات تجاری و نظامی با این دو کشور براساس تولید ملی و کاهش سیستم تجاری برقرار میشد؟

هر دولتی در ایران چاره ای جز مناسبات اقتصادی با همه کشور ها و از جمله همین  دو کشور ندارد، اما ماهیت این مناسبات بستگی به ماهیت دولت های حاکم در ایران دارد. درد ما مناسبات اقتصادی با کشورهای نامبرده نیست، درد ما حکومتی است ضد ملی که ایران را به چین و روسیه که هیچ، فردا به شیطان هم می فروشد. ما تکلیفمان را با این حکومت باید روشن کنیم نه با مناسبات اقتصادی. مناسبات اقتصادی بطور طبیعی پس از تعین تکلیف با دولت، روشن می شود.