محمود احمدی نژاد که خود را رئیس دولت کودتا می داند، در یک نمایش محضک برای خودش معاون اول و دستیار اول و غیره تعیین کرد. این در شرایطی است که صرفنظر از مردم که او را قبول ندارند، بخشی از حاکمیت هم منتقدش است، مراجع تقلید حاضر نیستند برایش پیام تبریک بفرستند و کشورهای جهان هم می خواهند به رسمیت شناختن او را تا آخرین لحظه و ثانیه به تاخیر بیاندازند تا در نزد افکار عمومی مردم ما به سرنوشت روسیه دچار نشوند. در کنار این نمایش تعیین معاون و دستیار هر دو سه روز یک بار هم یکی از حامیانش با مورد و بی مورد تاریخ تحلیف او در مجلس را اعلام می کند یعنی آنکه مردم بدانند که احمدی رییس جمهور است و بی خود اعتراض و مقاومت نکنند و شب ها الله اکبر نگویند و در هر فرصت به خیابان ها نریزند.

اما همین اصرار بر قطعی بودن رئیس جمهوری احمدی نژاد و تکرار بر بی فایده بودن مخالفت مردم بیشتر بن بست حکومت و موقعیت بشدت متزلزل احمدی نژاد و حامیان او را نشان می دهد. دلیل این بن بست خیلی روشن است: مردم احمدی نژاد را نمی خواهند، به او رای نداده اند و او را بعنوان رئیس جمهور نمی پذیرند. مسئله به همین سادگی است. و این مسئله خیلی ساده را نه رهبر جمهوری اسلامی می فهمد، نه احمدی نژاد و نه حامیان او و یا همه شان می فهمند اما نمی خواهند به روی خود بیآورند.

احمدی نژاد و حامیان او دربرابر این وضع دو راه حل دارند. یا مقداری عقب نشینی کنند و احمدی نژاد را که به نماد نفرت مردم تبدیل شده به پشت صحنه برانند تا زمان بگذرد و آتش خشم مردم سرد شود تا آنچه پیش آمده را بپذیرند. یعنی همان سیاستی که در هفته دوم پس از انتخابات در پیش گرفتند و احمدی نژاد غیب شد. اما این عقب نشینی هر چند مردم را مقداری آرام کرد اما اثر دلخواه را طبعا نداشت و اعتراض ادامه یافت.

در اینجا بود که حکومتی ها راه دوم را در پیش گرفتند. یعنی نشان دادن اینکه برای مخالفت و موافقت مردم اهمیتی قائل نیستند و چنین وانمود کنند که کار تمام شده و احمدی نژاد دیگر رئیس جمهور است. چه مردم بخواهند و چه نخواهند. که نتیجه آن همین حرکت های مضحک اخیر در سفر آبروریزانه وی به مشهد و معرفی معاون اول و دستیار اول و تعیین تاریخ تحلیف و مشابه آن شد. اما این کار هم مردم را خشمگین تر می کند و در نتیجه فضای آرامی را که تلاش می شود بوجود آید یا در ظاهر وجود دارد و حکومت می خواهد آن را نشانه پایان کار وانمود کند، آماده یک انفجار تازه می کند. مردم منتظر فرصتی می شوند تا خشم و انزجار خود را نشان دهند. به این ترتیب است که در درون هر دوران به ظاهر آرام، نطفه های یک حضور گسترده و انفجاری مردم شکل می گیرد. و هربار قدرت این انفجار بیش از قبل است زیرا که در این میان هربار از شمار حامیان احمدی نژاد در جامعه و از درون حکومت کاسته می شود. این همان چیزیست که ما نتیجه اش را در نماز جمعه 27 تیر 1388 شاهد بودیم و در آینده بیشتر شاهد خواهیم بود.

همه اینها یک چیز را بیشتر نشان نمی دهد‌: حکومت در بن بست کامل قرار گرفته و مقاومت مردم تازه آغاز شده است و این جنبش تا رسیدن به نتیجه نهایی و تحقق خواست مردم ادامه خواهد یافت. هر قدر حاکمیت این واقعیت را دیرتر بفهمد باید منتظر انفجاری در ابعادی گسترده تر و با پیامدهایی عظیم‌تر باشد.