|
علیرغم اینکه بسیجی‌های محترم، با شور و حرارت تمام در هر نماز
جمعه و دیگر مراسم سیاسی مذهبی با شعار سازمانی خود "ما اهل
کوفه نیستیم، علی تنها بماند" با شبیه سازی با صدر اسلام،
اعلام می‌کنند که با بودن ایشان در گرد آقا و مقتدایشان حضرت
آیت الله سید علی خامنه ای، معظم له، برخلاف امام علی ابن ابی
طالب (ع) در نیمه دوم دهه چهارم هجری در شهر کوفه تنها نیستند؛
اما به نظر می‌رسد بر خلاف این شعار آشنا، علی بتدریج تنها شده
است، بسیار تنها.
زیرا
در کنار خیل بسیجی‌هائی که بالاخره به لحاظ سازمانی و مقررات
شبه نظامی نمی‌توانند علی را تنها بگذارند، ملاک تنها نبودن
درادبیات رایج شیعی، برخورداری از پشتیبانی قابل توجه علما،
فقها و مراجع است. بیشک تنهائی علی با سیاهی لشکرعزیزانی که
بالاخره علیرغم شور و احساس
غیر‌قابل انکار برخی، حقوق می‌گیرند، رفع نمی‌شود.
اما علی در حوزه تنهاست. اخیرا تعداد حامیانش در میان علمای
شاخص به زحمت به تعداد انگشتان یک دست می‌رسد. در میان مراجع
تنها یک نفر به رئیس جمهور نورچشمی معظم له تبریک گفت و اتفاقا
آن یک نفر هم از دیدگاه جامعه محترم مدرسین حوزه علمیه قم در
زمره «مراجع جائز التقلید» به حساب نمی‌آید. (برای اطمینان
بیشتر به سایت این تشکل حوزوی مراجعه کنید.) پس از مراجع در
میان علمائی که در حوزه قم اصطلاحا آیت الله محسوب میشوند
کسانی که پس از نماز جمعه تاریخی 29 خرداد، ایشان را فصل
الخطاب دانستند عبارتند از حضرات آیات شیخ محمد یزدی، شیخ
محدتقی مصباح یزدی و شیخ مرتضی مقتدائی. حتی ائمه جمعه قم
(حضرات آیات امینی، جوادی آملی و استادی) هم با ظرافت خود را
کنار کشیدند و بر تفکیک قوا تأکید کردند و از راهپیمائی
هتاکانه برخی طلاب در قم گلایه کردند.
آیت الله محمد یزدی در انتهای مصاحبه اخیرش با خبرگزاری ولائی
فارس در مورد تحصن عده‌ای از طلاب در جریان انتخابات گفته است:
«این افراد هم مجوز داشتند و هم نداشتند؛ یعنی از مسئولان
بالاتر اجازه گرفته بودند، اما از مقام‌های پائین‌تر اجازه
نداشتند.» با درک این سخن معنای "قانونی بودن" در فرمایشات
مقام رهبری بهتر درک می‌شود. طلابی که در دفاع از تصمیمات مقام
معظم رهبری به مراجع و ائمه جمعه قم اهانت کردند، نیازی به اخذ
مجوز از مراجع ذی‌صلاح نداشتند، چرا که از مقامات عالی رتبه
مأموریت داشتند. در نظام ولائی حتی راه پیمائی‌های "خودجوش" هم
نیاز به امریه و مجوز شرعی از مقام ولایت دارد.
به نظر آیت الله شیخ محمد یزدی در مصاحبه یادشده «مراجع عظام
شخصیت‌های وارسته‌ای هستند که مبانی اسلامی در قلب و دل آنها
ریشه دارد و متکی به مبانی اسلامی هستند، اما مسائلی وجود دارد
که ممکن است برای آنها روشن نباشد و باید با برگزاری دیدارهای
دوطرفه و چندطرفه مطالب را روشن کرد». معنای این سخن این است
که مراجع در مسائل سیاسی روشن و مطلع نیستند و امثال حضرت
ایشان مراجع را ارشاد می‌کنند. به زبان واضح تر مراجع تقلید
نمی‌فهمند و منصوبین مقام رهبری از جمله ایشان می‌فهمند.
لازم به ذکر است که از تصمیمات تاریخی جامعه مدرسین حوزه علمیه
قم به رسمیت شناختن تنها شش نفر به عنوان مراجع جائز التقلید
است که در صدر آنها حضرت آیت الله خامنه‌ای قرار دارد. از
دیدگاه این تشکل حوزوی حضرات آیات عظام منتظری، موسوی اردبیلی
و صانعی جائز التقلید شمرده نمی‌شوند. دیگر تصمیم مهم این حزب
سیاسی، اعلام عدم مشروعیت سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی است که
اکثر رهبران آن الآن در زندان اوین تحت فشارند. سومین تصمیم
تاریخی این تشکل به رسمیت شناختن نتیجه انتخابات 22 خرداد 88 و
حمایت بی چون و چرا از تصمیمات مقام رهبری بوده است.
درست است که ائمه محترم جمعه کشور و نمایندگان محترم ولی فقیه
در نهادهای مختلف از جمله سپاه و ارتش و بسیج و ادارات و ...
همگی قاطبتا از تصمیمات اخیر معظم له حمایت کامل کرده اند، اما
تمام این سروران از منصوبین معظم‌له هستند و از ایشان حقوق
می‌گیرند و در صورت عدم حمایت از مقام خود عزل میشوند، لذا
پشتیبانی ایشان بواسطه عدم استقلال‌شان فاقد ارزش حقوقی است.
نتیجه اینکه علی در میان عالمان دین و فقیهان اهل بیت به شدت
تنهاست. اکنون پرسیدنی است چرا علی تنها شده است؟ پاسخ چندان
دشوار نیست. علی تنها شده چون از سنت پیامبر رحمت (ص) دور شده
است. قرآن به صراحت به پیامبر خدا می‌فرماید اگر خشن و غلیظ
القلب باشی مردم از حولت پراکنده میشوند. راز تنهائی علی دور
شدن از "رحماء بینهم" است.
علی تنها شده چون از سیره امام علی فاصله گرفته است. امام علی
(ع) هرگز اجازه نداد مستقبلین به دنبالش بدوند.
او صریحا به اهالی شهر انبار اعتراض کرد که به شیوه شاهان
ایران به استقبال و بدرقه من نیائید و دنبال مرکب من ندوید.
امام علی (ع) هرگز منتقد غیرمسلح را سرکوب نکرد، به زندان
نیفکند و نکشت. او با منطق قوی خود به منتقدان تند زبانش
پاسخ‌های منطقی داد. امام علی(ع) همواره نصیحت به ائمه مسلمین
و امر به معروف و نهی از منکر را حق مردم می‌دانست و آنان را
تشویق می‌کرد به این وظیفه شرعی خود عمل کنند. امام علی (ع)
هرگز کسی را به زور به بیعت با خود مجبور نکرد و آنان را که با
او بیعت نکرده بودند هرگز به زندان نیفکند و از حقوق و
امتیازات اجتماعی محروم نکرد. امام علی هرگز منتقدان و
مخالفانش را نه به زندان افکند و نه در زندان با فشار به اقرار
واداشت و هرگز مخالفی در زندانش کشته نشد.
امام علی (ع) به شدت استاندارنش را از ریختن خون بیگناهان
برحذر داشته به ایشان یادآوری می‌کرد که مردم یا هم دین تواند
یا هم نوع تو، پس با ایشان مهربان باش. امام علی (ع) زمانی که
شنید برخی سپاهیانش به زور زیور از پای دخترکی یهودی در سرزمین
تحت حکمرانی او در آورده اند، همچون مارگزیده به خود می‌پیچید
و می‌گفت‌ای کاش علی مرده بود و چنین مصیبتی را نمی‌شنید. آری
امام علی (ع) اینگونه بود برادر بسیجی.
ارزیابی راه علی‌های زمانه، با امام علی (ع) چندان دشوار نیست.
شیعیانِ امام علی (ع) هم منش و روش علوی را می‌شناسند، هم با
راه و رسم اموی آشنایند. اگر کسی به زبان از علی (ع) بگوید اما
مردم احساس کنند که دانسته یا ندانسته به راه خلفای بنی امیه
می‌رود، او را تنها می‌گذارند. آنها فریب اسم علی را
نمی‌خورند، مردم تشنه عدالت، آزادگی و ایثار امام علی (ع) اند،
نه شیفته اسم بی مسمای او.
امام علی (ع) 23 سال بخاطر عظمت اسلام از حق شخصی گذشت و چون
مردم توانائی‌های او را نشناختند و به او اقبال نکردند خانه
نشین شد. این همان حدیثی است که آیت الله‌هاشمی رفسنجانی در
خطبه‌های نماز جمعه 25 تیر تهران از زبان پیامبر (ص) به آن
اشاره کرد.
علوی بودن یعنی وقتی حاکم دانست از پشتیبانی اکثریت مردم
برخوردار نیست، حکومت را رها کند، چرا که حکومت بدون رضایت
مردم مشروعیت ندارد. به قول ابن فهد حلی (رحمة الله علیه)
حکمرانی بدون رضایت مردم مجاز نیست.
اینکه مجمع روحانیون مبارز در بیانیه تاریخی 28 تیر خود برای
برون رفت از بحران عدم مشروعیت نظام، رفراندم را پیشنهاد کرده
به همین دلیل است. اگر میزان رأی مردم است، اکنون که اکثریت
-
یا به نظر حکومت حداقل یک سوم مردم - در امانتداری، صداقت و
عدالت دست اندرکاران نظام شک کرده‌‌اند و علیرغم نصیحت مشفقان،
حکومت در نزاعش با مردم به حکمیت مراجع هم تن نداد، تنها راه
بازگرداندن جمهوریتِ در شرف احتضارِ نظام و زدودن تنهائی علی،
تن دادن به رفراندم البته با ناظرانی امین و مورد اعتماد مردم
است. مردم صاحبان اصلی نظام و مالک سرنوشت خودند. هرگونه تصرفی در ملک مشاع، بدون اجازه صاحبانش غصب و تصرف
عدوانی محسوب شده، شرعا حرام است.
علی برای رفع تنهائیش باید به میزان رأی مردم تن دهد، و با عمل
به سیره علوی و سنت نبوی به وظیفه شرعی و اخلاقی خود عمل کند.
آن گاه همه مردم ایران با او خواهند بود و دیگر حقیقتا تنها
نخواهد بود.
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
28
تیر 1388
http://www.mowjcamp.com/article/id/1019 |
