کابوس به هم پیوستن مردم و شکل گیری تظاهراتی دوباره که سرش به میدان آزادی برسد و دمش در میدان انقلاب باشد، شبانه روز برای رهبران کودتای 22 خرداد باقی  نگذاشته است. بیم از تحقق چنین کابوسی باعث شد تا دیروز میدان های مرکزی شهر تهران را واحدهای ضد شورش، نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها اشغال کنند و آماده باش چند هفته ای موتورسوارها در پارکینگ های ضد شوروش ادامه یابد.

این وضع تا چه وقت ادامه خواهد یافت؟ کدامیک از طرفین خسته شده و عقب خواهد نشست؟ کودتاچی ها و یا مردم؟

اینها به روز ترین سئوالات مردم و حاکمیت در این روزهاست. هرکودتائی اگر در هفته اول توانست خود را تثبیت کند، موفق است و ماندنی و اکنون از کودتای 22 خرداد بیش از 5 هفته می گذرد. کودتاچی ها همه درندگی خود را نشان داده اند و مردم هنوز همه ابتکارات خود را کشف نکرده اند. بنابراین هر روز و هر هفته و هر ماه دلیل و بهانه و مناسبتی برای بیم کودتاچی ها از تظاهرات مردم و بهانه ای برای مردم جهت به خیابان ریختن و تظاهرات  وجود دارد. از جمله دیروز که سالگرد قیال 30 تیر در سال 1331 بود و به ظاهر ربطی با کودتای 22 خرداد نداشت، اما مردم آن را نیز بهانه ای کردند برای تظاهرات. تازه چهلم قربانیان جنبش ضد کودتا در پیش است، سالگرد انقلاب مشروطه در 14 مرداد و بدنبال آن سالگرد کودتای 28 را در پیش داریم. هیچ بهانه و سالگردی هم که نباشد، مگر تفاوتی می کند چه کسی در روز جمعه امام جمعه تهران است. می خواهد رهبر باشد یا جنتی، امامی کاشانی باشد یا سیداحمد خاتمی، مردم می توانند در هر نماز جمعه ای شرکت کنند و این تریبون را از چنگ نمازگزاران حرفه ای در آورند. چنان که در نماز جمعه هفته گذشته درآوردند.

گزارش تظاهرات امروز تهران چند شهرستان دیگر را بصورت مستقل در همین شماره پیک نت می خوانید.