ما 3 نفر بودیم که قبل از ساعت 9 صبح وارد محوطه زمین فوتبال شدیم. هر طرف که می رفتیم جا نبود که بنشینم- یا جا نبود و یا یک چیز گذاشته بودند و برای کسان و برادران حزب الهی دیگر خود جا گرفته بودند- بهر حال 3 جا پیدا کردیم نزدیک هم نشسنتیم، وقتی که نشستیم حزب الهی ها گفتند به شرطی می توانید بنشینید که فقط شعار هایی که ما می دهیم را تکرار کنید. بهر حال برای حل مشکل اطاعت کردیم. و گرنه بیرونمان می کردند. یکی از علل موافقت آنها سمجی ما و سن ما بود که از آن خجالت می کشیدند.
جالب این بود که همه نگران بودند. نمی دانستند چه اتفاقی می افتد، چه در صحبت با ما و چه استراق سمع از اطرافیان متوجه شدیم.
تعدادی زیادی از اطرافیان ما از اقشار پائین جامعه و کم سواد بودند و اکثرا متوجه نمی شدند تقوی و رفسنجانی چه می گویند. یا چرت می زندند و با هم حرف می زدند. فقط وقتی شعار از بلند گو می رسد تکرار می کردند.
تعدادی از اطرافیان ما با اعتراض پشت رفسنجانی نماز نخواندند ولی خیلی ها خواندند.
ما وقتی که با هم صحبت می کردیم - چه قبل از نماز و چه بعد از خطبه ها ی نماز- به این تحلیل رسیده بودیم که هیچ کس- چه حزب الهی ها و چه طرفدارن جبهه معترضان به انتخابات 22 خرداد- نمی دانند چه اتفاقی امروز خواهد افتاد. رفسنجانی چگونه صحبت می کند، چه موضعی می گیرد، چه شعاری هایی از طرف دو طرف می دهند و چه شعار هایی باید داده شود.
بطور کلی همه در زمین و هوا بودند، ولی خودباختگی حزب الهی ها بطور کلی در مسالمت آمیزی جریان بی تاثیر نبود و یا اینکه فکر می کردند که تشنج بیشتر به ضرر شان خواهد بود و وضع را بدتر خواهد کرد.