آقای احمدی نژاد! مدت هاست همه برنامه ها و گفته های خودت را به راحتی پلک زدن می نویسی به پای "ملت ایران"؛ انگار خودت همه ملت ایرانی؛ مثل همین امشب در نطق انتخاباتی ات در تلویزیون! حالا وقتی می گویی "ملت ایران" دقیقا معلوم است که یعنی دولت نهم و یعنی رییس دولت نهم و لاغیر؛ وقتی ملت ایران شجاع است یعنی تو شجاع بوده ای، وقتی ملت ایران ایستادگی کرد یعنی تو ایستادگی کردی، وقتی ملت ایران احساس عزت کرد یعنی "تو" احساس عزت کردی ... انگار اما امشب یادت رفت برای ملتی که واقعی است و "خود تو" نیست و ملتی که نشسته بود پای تلویزیون تا از انتخاب چهار سال قبلش احساس پشیمانی نکند خیلی چیزهای مهم – مهم را به یاد آوری؛ ... به یاد مردم انداختی که چهار سال قبل "هزاران" کارخانه در مرز بحران بودند و حالا همه احساس "آرامش" می کنند ولی یادت رفت که بگویی بانک ها را مجبور کردی بیش از منابع شان وام بدهند و در کمتر از چهار سال نقدینگی را کردی دو برابر و تازه حضرت آرامش را کسی که زنده بود زیارت نکرد ... به ملت از تحریم های سنگین گفتی ولی یادت رفت که به یاد ملت بیاوری که این تحریم ها حاصل همان قطعنامه هایی ست که سینه جلو دادی و گفتی ورق پاره اند و دوره اثرشان تمام شده ... گفتی دنیا برای مدیریت جهان به ما نیاز دارد ولی یادت رفت که بگویی تنها سازمان مدیریت کشور را پس از شصت سال فنا کردی و در مدیریت کابینه ات هم فقط "بله قربان" را خریدار بودی و با نفت 140 دلاری ثروتمندترین دولت تاریخ ایران شدید و تازه سفره مردم را هم کوچکتر کردید ... از سهمیه بندی بنزین به عنوان انقلاب یاد کردی ولی نگفتی که همین پارسال گفته بودی سهمیه بندی بنزین یک بازی برای به زمین زدن دولت نهم بود ... گفتی صدها مقاله علمی در دوره دولت نهم منتشر شده و هزاران اختراع ثبت ولی یادت رفت که وزیر کشورت دکترای جعلی داشت و تو تا آخر حامی اش بودی ... گفتی غرور ملی مردم در اوج است گفتی می خواستند ایران را از جغرافیا براندازند گفتی کشورهای بزرگ "امیدی به آینده اقتصادی خود ندارند ولی ما به ثبات و آرامش رسیده ایم"؛ یاللعجب از این همه؛ آخر کجا؟ کی؟ چگونه؟ ... گفتی مردم کشورهای دیگر برای ماهواره امید شیرینی توزیع کردند ولی نگفتی کدام کشور و نگفتی که نظرسنجی سال قبل از مردم بسیاری از کشورها نشان داد خیلی ها ایران را خطر برای صلح جهانی می دانند ... گفتی و گفتی و گفتی ... دروغ و کتمان را لذیذ یافته ای متاسفانه ... بگذار من هم بگویم: کاش سایه ات از سر ملت کوتاه شود.