من "نازنین" هستم

چگونه بگویم، که باور کنید؟

سلام!

    نازنین هستم. دختری از ایران. نام فامیل ام را هم که بگویم به جز چند تن از اقوام و خویشان و هم محله ای ها و هم کلاسی ها، دیگر کسی مرا نمی شناسد. هم از این رو اگر بیانیه بدهم و فریاد بزنم که به این انتخابات اعتراض دارم که به شعورم توهین شده و نمی توانم چهار سال دیگر رئیس جمهوری را تحمل کنم که برگزیده من نیست و منتخب مردمان میهنم نیست و با دروغگویی و تقلب به این مقام رسیده و آبروی ایرانیان پاک نهاد را در بین جهانیان خدشه دار کرده است، حرفم به گوش کسی نمی رسد. حتی اگر همین فردا خودم را از ننگ رفتن زیر بار خفت و خواری یک دیکتاتور مطلقه که نظر خود را حکم الهی می داند و ادعای رهبری جهان را دارد، به دار بزنم باز هم چندان بازتابی نخواهد داشت چرا که من نازنینم، دختری از ایران! و هزاران نازنین چون من در این سرزمین هستند که به زندگی روزمره می پردازند و شهرتی ندارند که نامشان هر روز در نشریه ای درج شود و تصویرشان هر شب در شبکه ای نمایان گردد.

    اگر در نخستین نوشته ام در این وبلاگ، از هنر مندان و بازیگران و ورزشکاران گلایه کردم که چرا به میدان نمی آیند به این دلیل بود که سخن آنان شنیده می شود و به گوش می رسد و از طرفی سرکوب و دستگیری آنان برای حاکمیت تاوان سنگینی دارد. به این گروه نمی توان به سادگی برچسب سیاسی زد و آنان را وابسته به استکبار  جهانی دانست. امروز وقتی در سایت میرحسین، بیانیه جمعی از هنرمندان و اهالی فرهنگ را خواندم چقدر لذت بردم، آنگاه که خبر استعفای گروهی از اساتید دانشگاه را شنیدم به آنان افتخار کردم و  زمانی که مچ بندهای سبز را بر دستان بازیکنان تیم ملی فوتبال کشورم دیدم اشک به چشمانم آمد. کاش من هم، چنان نام و نشان و شهرتی می داشتم که همه را یک جا تقدیم شهیدان جاودانه بیست و پنجم خرداد کنم و با تمام وجود بگویم به احترام خون پاک شما تا زمانی که رای من که شرف من است نادیده گرفته شود و متقلبان و دروغ گویان در دادگاه عدالت محاکمه نشوند، از تمام فعالیت هایی که برایم شهرت آفریده اند، کناره گیری می کنم و هر روز به خیابان می آیم و راه پیمایی می کنم و هر شب فریاد الله اکبر سر می دهم.

    با احترام: نازنین

Nazaniniran.blogspot.com