احمدی نژاد، روز گذشته از ژنو برای خود دست به یک جنجال تبلیغات انتخاباتی زد. او درکنفرانس تبعیض نژادی همان مواضع قدیمی خود در باره هولوکاست را مطرح کرد، با  دو هدف:

1- تشدید احتمال حمله نظامی اسرائیل به ایران و فشار به موافقان دیروز و مخالفان امروز خود درحاکمیت برای نگهداشتن او در کاخ ریاست جمهوری به هر قیمت برای 4 سال دیگر. او دراین کار می خواهد درعین حال که زمینه حمله را عملا فراهم می کند، به قدرت در جمهوری اسلامی تحمیل کند که برای نگهداشتن افکار عمومی اعراب پشت جمهوری اسلامی و ترساندن اسرائیل هیچ راهی جز دفاع از ادامه ریاست جمهوری او نیست. او بر این تصور است که به این ترتیب، فرماندهان سپاه را نیز در حمایت از ادامه ریاست جمهوری اش تشویق می کند. بویژه آن که گفته می شود در میان برخی فرماندهان سپاه نیز در روزهای اخیر بحث هائی در باره همآهنگی با میرحسین موسوی وجود دارد.

2- انگیزه دوم احمدی نژاد از آن سخنرانی که معلوم نیست چه کسی برایش تهیه کرده بود و آیا قبل از سفر به ژنو علی اکبر ولایتی وزیر خارجه بیت رهبری و یا خود رهبر آن را خوانده و تائید کرده بودند یا خیر؟ آن بود که ناچار نشود در باره نقض آزادی ها، تبعیض های مذهبی و قومی و جنسیتی (زنان) در ایران و بویژه تشدید آنها در دولت وی، نقض حقوق بشر و موضوعات دیگری که می توانست در همین کنفرانس مطرح شود پاسخگو باشد. در حقیقت خواست با این سخنرانی آب را گل آلود کند تا هم ماهی انتخاباتی بگیرد و هم به قلاب سئوالات نیفتد.

تمام نمایش روز گذشته کنفرانس ژنو که در راس همه خبرهای جهان قرار گرفت، چیزی نبود جز همین بازی. بازی که برای مردم ایران و حداقل کسانی که در صحنه سیاسی و مطبوعاتی کشورند بسیار آشناست و حتی کسانی که در حاکمیت قرار دارند نیز هدف از آن را میدانند و آنها که در چاله می افتند تلویزیون ها و خبرگزاری های اروپائی و امریکائی اند که با معیارهای خود به این نوع حوادث نگاه می کنند. معیارهائی که برای ایران بیگانه است.