در آستانه روز جهانی کارگر – اول ماه مه- خانه کارگر تشکیل کنگره داد و مهندی میرحسین موسوی سخنران مراسم افتتاحیه این کنگره بود.

سخنانی که او درباره تولید، جلوگیری از واردات بی رویه، دفاع از کارخانه های داخلی و مصرف تولیدات داخلی، بیمه بیکاری و بیمه بازنشستگی کارگران و... با استقبال پرشور کارگران روبرو شد. او در همین سخنرانی از تشکل های کارگری دفاع کرد و آنها را پایه های ضروری پیشرفت کشور اعلام داشت. این سیاست، در برابر سیاست دولت احمدی نژاد برای سرکوب تشکل های کارگری کشور، به زندان انداختن فعالان این تشکل ها و همچنین باز کردن تاریخی دروازه های کشور به روی واردات و نابودی تولید داخلی است.

خلاصه این سخنرانی را می خوانید:

 اگر مبنای سیاست‌ها و سیاستگذاری‌ها حمایت از تولید باشد، شاهد چنین مشکلاتی نخواهیم بود. همه می‌دانیم توقف تولید، پایین آمدن بهره‌وری و رشد بیکاری ناشی از اشتباهاتی است که آن‌ها را باید ریشه‌یابی کنیم.

بیکاری مربوط به بی‌ثباتی مدیریتی کشور است. در سال‌های اخیر از نظر منابع برای تولید و توسعه اشتغال و تامین اجتماعی هیچ کسری‌ای وجود نداشته و نمی‌توان فقدان حمایت‌های تامین اجتماعی، بیکاری و نبود کارگران توانگر و توانمند را به مشکل نبود سرمایه و منابع مرتبط دانست. در این سال‌ها شاهد بیشترین درآمد برای دولت بودیم. تعطیلی واحدهای نساجی و بیکاری هزاران کارگر شاغل در این صنعت در حالی ادامه دارد که صنعت نساجی ریشه دیرینه در کشور دارد. وضعیت مشابهی در سایر صنایع کشور نیز وجود دارد. باید نگاه احترام‌آمیزی به تشکل‌های کارگری داشت.
کمرنگ شدن نقش تشکل‌های صنفی باعث عدم تنظیم روابط و ایجاد مشکل میان کارگران و کارفرمایان می‌شود.

باید سرنوشت میلیون‌ها کارگر را با آینده‌نگری تعیین کنیم نه اینکه با انجام حرکت‌های آنی چون پرداخت تسهیلات به بنگاه‌های زودبازده علاوه بر به هدر دادن طرح‌های زودبازده، هم از آینده کارگران غافل شویم و هم سرمایه‌ها را به هدر بدهیم. این قبیل اقدامات آنی با وجود ظاهر قشنگ و زیبا باعث بوجود آمدن وضعیت رکود تورمی اقتصاد فعلی شده و در نهایت دود آن به چشم کارگران حقوق‌بگیر می‌رود.

پرداخت تسهیلات زودبازده اقدامی به ظاهر زیبا و آنی است. مانند مسکن خطرناکی است که در دو یا چند ماه نتیجه مثبت دارد اما در درازمدت به دارویی مهلک برای اقتصاد بیمار و وضعیت میلیون‌ها کارگر بدل می‌شود.

باید برای حمایت از تولید داخلی و حل مساله واردات بی‌رویه فکری کرد. حضور نهادهای مقتدر و توانمند کارگری و کارفرمایی در سال‌های نخستین انقلاب و جنگ باعث شد تا کارخانه‌ها حفظ شوند، بحران‌های اقتصادی برطرف شوند و از همه مهمتر درآمدهای ارزی برای کشور به دست آید.  شهادت می‌دهم که این تشکل‌ها در آن زمان بهترین مدافع و نماد پایداری ملت بوده‌اند، زیرا همان‌قدر که کارگران در جبهه‌های جنگ خون خود را می‌ریختند، در کارخانه‌ها نیز این تشکل‌ها و کارگران برای دفاع از حیثیت نظام فعالیت می‌کردند.

اصلاح سیاست‌های وارداتی به نفع کارگران و کارفرمایان است.

بحران کارخانجات قند به سیاست‌های غلط وارداتی بر می‌گردد که باعث شد بیش از ظرفیت داخلی، شکر خام وارد کشور شود و کارخانه‌های نیشکر در خوزستان و خراسان با بحران کنونی مواجه شوند.

زمانی در ایران استعمال کالای ایرانی مایه افتخار اما امروز شاهد تعطیلی کارخانجات داخلی، بیکاری کارگران و در مقابل افزایش میل به مصرف کالاهای خارجی هستیم.

بیمه بیکاری را باید تقویت کرد. سازمان تامین اجتماعی از ورود به کارهای سیاسی باید پرهیز کند. و همسو با شرایط اقتصاد جهانی از تولید حمایت کند. پوشش‌های بیمه‌ بازنشستگی و حمایت از بیکاران بسیار مهم است. شعار انتخاباتی‌ بنده "ایران پیشرفته" است ورسیدن به ایرانی پیشرفته بدون وجود کارگری امیدوار به آینده ممکن نیست.