|
"نوشین احمدی خراسانی" مقاله بسیار مشروحی
در باره برخی اختلاف دیدگاه ها در میان فعالان و سازمان های
جنبش زنان نوشته که در سایت های مختلف منعکس کننده فعالیت این
جنبش منتشر شده است.
وی دراین مقاله، می کوشد با ذکر حوادث و
تجربیات 15- 17 ساله گذشته جنبش زنان و عبور از مراحل مختلف
فشارهای سیاسی چپ روانه به این جنبش و حتی متهم کردن برخی
فعالیت های آنان به تائید حکومت، ثابت کند که باید از حق رای
زنان در انتخابات آینده ریاست جمهوری نه تنها دفاع کرد، بلکه
از آن استفاده کرد. او تصمیم اخیر جبهه ای که از فعالان جنبش
زنان برای شرکت در انتخابات تشکیل شده را تائید کرده است. با
این مقدمه کوتاه، آن مقدمه و شرح گذشته را از مقاله ایشان حذف
و هدف اصلی مقاله را بصورت زیر خلاصه کرده ایم که می خوانید.
برخی از ما فعالان جنبش زنان با توجه به
تجربه احیانا تلخ گذشته، از «حضور
آگاهانه» در تحولات سیاسی درون کشور (از
جمله استفاده از فضای انتخاباتی) می
هراسیم. امروز می توانیم با
بهره گیری از فرصت سیاسی موجود
(فضای انتخابات ریاست جمهوری)، پروسه «حق
رای» خود را با حضور تاثیرگذار و
آگاهانه در فضای انتخاباتی بار دیگر با
موفقیت از سربگذرانیم.
با تکیه بر تجارب مبارزاتی دو دهه گذشته،
اکنون به همت
تعداد زیادی از طیف های مختلف فکری و
گروههای فعال جنبش زنان، بار دیگر
ائتلافی گسترده و دموکراتیک با
عنوان «همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات
زنان در انتخابات» شکل داده ایم، که
بیانیه و متن تشریحی آن در بسیاری از
روزنامه ها و سایت های اینترنتی به
طور
کامل منتشر شده است.
ما طیف های مختلف جنبش، از اوایل اسفند ماه
سال گذشته
همزمان با مراسم بزرگداشت روز جهانی زن، طی
جلسات متعدد به گفتگو
پرداختیم. اکثر شرکت کنندگان به
ایستادگی روی دو خواسته "اصلاح
قانون اساسی" و "الحاق ایران به کنوانسیون رفع تبعیض از
زنان"، قرار گرفت. پس از توافق
گروههای درگیر این
همگرایی، بالاخره متن بیانیه را به اعلام
عمومی گذاشتیم.
متاسفانه می بینیم بار دیگر «چهارچرخ گاری
مخالفت خوان ها» علیه همگرایی جنبش
زنان به راه افتاده است. همان ایرادها
و تهمت های تحقیرآمیز قدیمی مبنی بر
وابستگی و مماشات با حکومت.
از یک سو مخالفان تاریخی حقوق زنان و
سکانداران قدرت
مردسالار در کشور را داریم که معمولا با
داغ و درفش و ایجاد ترس، سعی در
خنثا کردن ائتلاف های دموکراتیک
زنان را دارند و از سوی دیگر برخی از
به اصطلاح «دوستان» مان قرار دارند
که با تهمت و تخطئه و نیش و کنایه (خواسته یا ناخواسته)، ایجاد
انفعال و تفرقه را در همگرایی، هدف گرفته
اند.
جنبش زنان در سلسله حرکت هایی پیشینی اش طی
15 ساله اخیر در
مجموع خوب پیش رفته است. ما گروههای زنان
ایرانی در خلال هفده
سال گذشته، حداقل یاد گرفته ایم که
چه بسا پیش می آید که مجبوریم گامهایی
به عقب برگردیم و عقب نشینی بکنیم.
گاهی یک گام بلند برداریم و احیاناَ
لازم است که تظاهرات خیابانی برپا
کنیم، گاهی باید درجا بزنیم و خود را
بازسازی کنیم و... همین شیوه حرکت
در مسیری چنین بغرنج، منعطف ، مارپیچ و
مملو از قبض و بسط بوده که سبب شده
جنبش زنان از 15 سال گذشته تا امروز،
در مجموع، بالندگی و استحکام داشته
باشد.
اکنون با توجه به این مجموعه شرایط و تجربه
اندوزی های
معاصر، و پشت سر گذاردن ائتلاف های متعدد
که سرانجام باعث شد که ما
گروههای مختلف فکری در جنبش زنان
بار دیگر دست به دست هم بدهیم و ائتلافی
چنین گسترده و نیرومند (همگرایی
جنبش زنان برای طرح مطالبات) را بنا نهیم،
وقتی که به گذشته نگاه می کنیم می
بینیم که چه نیکو بود که ما به عنوان
بخشی از جنبش گسترده و متنوع زنان
ایران:
توانستیم
فارغ از همه انگ ها، از «فضای موجود
دولت اصلاحات» که تاحدودی برای تشکل
های مدنی ارزش قائل می شد بهره
ببریم و شیوه سازماندهی و تشکل یابی را
فراگیریم، آرام آرام ورزیده شویم تا
بالاخره امروز بتوانیم به پشتوانه
همین تجربه ها به سهولت و در هر
فرصتی خود را در پوشش «ائتلاف های موقتی»
به طرز خلاقه ای متشکل سازیم.
چقدر نیک و شایسته خواهد بود که ما
زنان ایرانی با تکیه بر همان
«فمینیسم موقعیتی» که دیگر ائتلاف ها را شکل
داده است، یک بار دیگر «موقعیت»
گذرا و موقتی این دوره از انتخابات را
غنیمت شمریم و این بار نیز همچون
دوره قبل (1384)، فضای انتخابات را به
فال نیک بگیریم و با شهامت و
نهراسیدن از انگ ها و تهمت ها، از این
موقعیت، فرصتی بسازیم برای تقویت و
تثبیت هرچه بیشتر این ائتلاف نورسته، و
در حد ظرفیت مان ـ فارغ از خط کشی
های ایدئولوژیک مرسوم ـ از آن حمایت و
پشتیبانی کنیم تا ائتلاف دموکراتیک
همگرایی، پویاتر و موفق تر گام بردارد
و بتواند مطالبات میلیون ها زن
ایرانی را هر چه قوی تر، مطرح سازد. به نظر
می رسد امروز اگر بتوانیم «حق رای»
را در یک پروسه آرام مبارزاتی «از آن
خود سازیم» می توانیم در آینده ای
نه چندان دور، عرصه سیاسی کشورمان را
نیز که همیشه با «کلاه گذاری» بر سر
ما زنان همراه بوده است، به «فرصتی
هایی برای یک خیز بلند جهت ارتقاء
جنبش زنان» تبدیل کنیم.
به یاد بیاوریم سخنان راهگشای آن زن فیلسوف
فمینیست (هلن
سیکسوس) را که در مصاحبه با شهلا شفیق چنین
پاسخ داد: « در پیش برد مبارزه
باید از همه ی امکانات سود جست زیرا
تنزه طلبی در این میدان معنایی ندارد.
باید در عین سرسختی و آشتی ناپذیری
راههای سازش را یافت، از همه ی ترفند
ها سود جست و همه نیروها را به کار
گرفت، از میان شکاف ها لغزید و به پیش
رفت. به گمانم می باید انواع حرکت
ها را به پیش برد. هر جنبشی می تواند
نقش و جایگاه خود را داشته باشد. می
باید اشکال گوناگون مبارزاتی را خلق
کرد.» |
