|
19 بهمن هر سال، تاریخ خاموشی "سیاوش کسرائی" شاعر امیدهای
بزرگ مردم ایران است. یکی، دو هفت پیش انقلاب ایران 30 ساله شد
و سیاوش کسرائی شاعر آن انقلاب بود. در سال های انتظار انقلاب،
از فردای 28 مرداد که امید مردم ایران را در آن به خون کشیدند،
کسرائی پرچم این امید به خون کشیده شده را بر افراشت. هنر بزرگ
او همین بود. آرش او به همین دلیل ماندگارترین شعر معاصر میهن
ماست و انگیزه امروز دولت برای جلوگیری از تجدید چاپ و انتشار
آن نیز همین است.
قلب او سحرگاه 19 بهمن 1374، در پی یک عمل جراحی، دور از میهنی
که قلب او پیوسته برای آن می طپید، از حرکت باز ماند!
گل، گل، زخاک خاطره می روید
در چشم نیمروز
اسبی خمیده گردن و دم
لُخت
بی لگام.
...
دیدار ما
زیاده در این سرگذشت بود
....
چون مهره ای نشسته به بازوی آسمان
خورشید سرخ فام
...
تا عاشقان مباد کزین پس خطا روند
با این چراغ سرخ به ره آشنا روند!
(از آخرین حماسه ای که کسرائی با نام "مهره سرخ" سروده بود)
سیاوش کسرائی، که اخیرا و در پی مهاجرتی دشوار و چند باره، در
کشور اطریش مستقر شده بود، برای عمل قلب در بیمارستان شهر
"وین" بستری شد. با آنکه عمل قلب وی با موفقیت انجام شد، اما
ریه های او بیش از این هوای غربت و مهاجرت را نپذیرفت و قلبش
را برای ادامه حیات یاری نکرد!
آخرین حرف های او در واپسین ساعاتی که می رفت تا در بیمارستان
بستری شود:
دلم برای همه تنگ شده. می خواستم بیآیم، اما گذاشتم برای بعد
از عمل جراحی. شب شعر "وین" خوب بود، اما هنوز حرف ها در گلویم
مانده است! نمی دانم کی و کجا حرف دلم را خواهم زد... شاید اول
آمدم آن طرف ها (آلمان)، اما آنجا هم به دلم نمی نشیند. می
دانی دلم چه می خواهد؟ یک چهارپایه بگذاریم زیر پا و به زبانی
که همه دنیا بفهمند، از ایران بگویم! شعر بخوانم، دلتنگی هایم
را بگویم، برای جوان تر ها خاطره بگویم، قصه تلخ شکست را تعریف
کنم... دلم برای جلوی دانشگاه تهران تنگ شده، اگر چهار پایه ام
را آنجا بگذرم زمین، نعره ای می کشم که صدایش در فلک بپیچد!... |
