خطاب به رئیس قوه قضائیه
من "زهرا رهنورد"
مدعلی العموم این ملت هستم!

دکتر زهرا رهنورد، همسر میرحسین موسوی، پس از بازدید از ویرانی هائی که مهاجمین به خانه مهدی کروبی از خود بر جای گذاشته اند، نامه ای خطاب به رئیس قوه قضائیه نوشته و در آن یادآور شد:

دادخواهی من برای انسانها، خانواده ها و بیت هایی است که در این یکسال بصورت های مختلف در معرض تهاجم وحشیانه قرار گرفته اند. من مدعی العموم این ملتم، زیرا می دانم و دیده ام که از لکه های ننگ اقتدار گرایی، حملات بی رحمانه ی شبانه و روزانه به خانه های مردم به عنوان دستگیری آزادی خواهان، نه تنها آزادی بلکه حق حیات شهروندی خانواده هاست که پایمال می شود. به راستی چه مصیبتی به روزگار ملت وارد شده است .

به جرم اینکه فردی اعتراضی به حاکمیت دارد یا فردی از خانواده با حاکمیت مخالف است، خانه را زیر و رو وکتابخانه و وسایل شخصی را برای بدست آوردن مدرکی، نشانی، علامتی و عکسی ویران و به گنجه ها و لباسهای خصوصی زنان و جوانان دست یافته و به حریم خصوصی آنان تجاوز می کنند، پرده های اخلاق را می درند تا زنی را، مادری را پدری را، دختری را و پسری را دستگیر کنند و در این روند کودکان خردسال از ترس یا از فراق مادرانشان همچون بید می لرزند، یا ضجه می زنند و گاه اگر فرد مورد نظر در خانه نباشد کسان او را به گروگان می گیرند. بدتر ازهمه درد اسیری است. در زندان نیز مدام زندانیان را به گروگان گرفتن و تجاوز به همسر و فرزند تهدید می کنند. در این هجمه بی امان بسیاری از زندانیان سیاسی با این روشها دستگیر شده اند و خانواده های آنها در بی خبری از فرزندانشان هاجر وار به این سو و آن سو سرگردان بوده اند.

حمله به خانه  شخصیت های مخالف حاکمیت این زنجیره مخوف را تکمیل می کند .

یورش کینه توزانه و وحشیانه به بیت آقایان منتظری، صانعی، دستغیب و امثالهم و این بار نیز حمله به خانه آقای کروبی دردهای ملت را تکمیل و صبر همه را به انتها رسانده است. شعبان بی مخیسم گویی روش ثابت نهادهای امنیتی و قضایی در این یکساله اخیر بوده که به اشکالی مختلف عمل می کند.

در چنین شرایطی چه انتظاری دارید که جامعه راست و سالم بماند، وقتی اراذل و اوباش سینه زنان و بر سرکوبان با ذکر حسین و زهرا و حیدر در خوابگاه ها به دانشجویان حمله کرده، فرزندان ملت را می زنند و از طبقات بالا به حیاط پرتاب می کنند یا به روی مردم بی دفاع و اهالی خانواده روحانیت تیراندازی می کنند، اما آزادگان و مومنان حقیقی در زندانهای مخوف و بی بهداشت و بی قانون از تمامی حقوق خود محروم و در دخمه های انفرادی به گناه راستی و پاکی و صداقت می پوسند؟

امروز مذهب به جنگ ملت و مذهب می رود و خدا می داند و تاریخ که انتهای این جنگ به کجا خواهد کشید؟

به تازگی در دیدار از خانه و خانواده آقای کروبی و همسر مکرمشان که هردو از اسوه های کشور و فرزندان ایثارگرشان نمونه های خدمت به دانش و ملتند، با ویرانه ای روبرو شدم که بی درنگ مرا به یاد خیمه های در آتش سوخته کربلا انداخت. تاریخ دردآور و گوش آشنایی که تکرار شده و چشم را نیز به آن وقایع آشنا می کرد. صحنه، صحنه کارزار بود. شیشه ها شکسته، درها منهدم شده و دیوارها وآسانسورها مجروح از گلوله های مختلف و رنگارنگ، پنجره ها خرد شده و خاطره محافظ فداکاری یکه و تنها که بر اثر ضربات مشت و لگد مهاجمان له شده و به حال کما رفته است و علاوه بر همه صدای های مهیب، فحش ها و اهانت هایی که به اهالی خانه نثار شده به گونه ای تلخ و سیاه خود را نشان می داد، خاطره ای که در و دیوار از گذشت لحظات تلخش می لرزد و هر ناظری از این همه شعبان بی مخیسم که هرگز جرم محسوب نشده و کسی پیگیرش نبوده است در شگفت می ماند .

چه خبر شده؟ آیا جنگ ایران و صدام است یا خانواده ای بی دفاع و مظلوم اسیر اراذل و اوباش شده اند . اراذلی سیه پوش که به طور قطع از سوی بخشی از حاکمیت تجهیز و روانه کارزار ناعادلانه و یکسویه خود با مدافعان حق ملت شده اند .

تا کی باید درمرگ قانون و قانون گرایی به سوگ بنشینیم ؟ و شاهد مثله شدن حق باشیم .

یکبار برای همیشه در رسانه ملی و سایر رسانه ها ظاهر شوید و شجاعانه همه این رفتارها را از آمران و عاملان محکوم و سپس آنها را مجازات کنید. شاید تا حدودی و البته نه کامل این لکه ننگ شعبان بی مخی، قانون شکنی، تجاوز گری و سرکوب که در کشور ما به شکلهای مختلف تبدیل به فرهنگ رفتاری دربرابر مخالفان شده و هردم به وسعت و شدت آن افزوده می شود پاک شود و مردم آزاد باشند که با فکر و اندیشه دلخواه خود زندگی کنند و حاکمیت را نقد کنند، بدون آنکه جواب چنین زیستنی که طبیعی و به حق است، مشت، باتوم ، تجاوز و شکنجه و گلوله باشد.