جز با فتوای آهنین امکان پذیر است؟
سرقت زنجیره ای مجسمه های تهران

خبرگزاری های داخلی از قول رئیس پلیس آگاهی تهران خبری خواندنی را مخابره کرده اند. بموجب این خبر، در تهران مجسمه دزدی شروع شده و تاکنون سه پرونده سرقت مجسمه های پایتخت تشکیل شده است.

همین خبرگزاری اضافه می کند: "از چند روز پیش تعدادی از مجسمه‌های نمادین تهران ربوده شده است، كه تاكنون سرنخی از سارق یا سارقین آنها  بدست نیآمده است."

البته در حکومتی که آدم زنده را وسط خیابان، در روز روشن، ماموران امنیتی می ربایند و چند روز بعد جسدش پیدا می شود و یا دختر مردم را به جرم شرکت در تظاهرات همین ماموران می زنند زیر بغل و می برند و یا به زور می نشانند ترک موتور سیکلتی که دو لباس شخصی و بسیجی سوار آن هستند و می برند به بازداشتگاه هائی که در آنها شلاق و تجاوز رایج است، مجسمه دزدی پدیده تعجب آوری نباید باشد. دزدی و کلاهبرداری و سرقت هم برای مردم پدیده نوظهوری در جمهوری اسلامی نیست. از صدر تا ذیل حاکمیت اینکاره اند. بنابراین آنچه می ماند، انگیزه های دیگری غیر سرقت و فروش این مجسمه ها باید مطرح باشد. یعنی باید دنبال این بود که به سبک طالبان افغانستان، از مراکز غیبی فتوا صادر شده که مجسمه در اسلام حرام است و همان موتور سوارها و چماقداران و تیم های ترور شهری، حالا افتاده اند به جان مجسمه های شهر! لااقل طالبان مجسمه های بودا را به توپ بست، آقایان ظاهرا فتوای ربودن و به پول تبدیل کردن آنها را داده باشند. همین که پلیس و نیروی انتظامی – امنیتی پایتخت که تا زیر چادر خانم ها را هم کنترل می کند و زیر نظر دارد، تاکنون نتوانسته مجسمه دزدها را پیدا کند، خود حکایت کاملی است از ارتباط و مصونیت مجسمه دزدها با حاکمیت. مثل لباس شخصی ها که همین ارتباط و مصونیت را دارند.