زهرا رهنورد، در یک پیام بهاری، زندانیان سیاسی پس از کودتا را به 7 گروه تقسیم کرده و درباره هر یک از این گروه ها توضیحاتی داده و خواهان آزادی همه آنها از زندان شد.

در بخشی از این پیام بهاری آمده است:

آزادی خواهی، دموکراسی طلبی و ترتیبات قانونی، سه شاخصه اصلی جامعه ایران است که در یکصد سال گذشته بر تارک مطالبات ایرانیان می درخشد. اگر کاوه آهنگر شاهنامه فردوسی و آزادیخواهان ایرانی در سالهای سلطه اعراب بر ایران را هم بر آن بیافزائیم، می توانیم این سه خاصه را ”کهن الگوی” مردم ایران تلقی کنیم. این سه مشخصه همواره خاطره جمعی و تاریخی ملت ما را به خود مشغول کرده است .

حتی اگر فقط به این مطالبات سه گانه بین دو انقلاب مشروطه و بهمن ۵۷ متمرکز شویم، می بینیم که هر یک از این دو انقلاب پروژه هایی ناتمام بوده اند. وضعیتی که در شرایط فعلی و در این مرحله تاریخی – سیاسی کشورمان، حاکمیت و ملت می توانستند دست در دست یکدیگر این پروژه های ناتمام را تکمیل کنند و با آزادی زندانیان در بند ملت ایران این پروسه تکیل شود .

با یک نگاه کلی این ازادگان در بند را می توان طبقه بندی و به شناسایی آنها اقدام کرد :

۱ – زندانیان گمنام و بی نام و نشان، از زن و مرد و پیر و جوان و نوجوان. آنها بدنه ملتند. آنها نه خاکریز اولند و نه سنگری که فتح آن موجب خوشحالی شده باشد و نه سنگری است که سیاسیون پشت آن پنهان شده باشند .

خواسته آنان تنها مشتی از خروارها مطالبات مردم است. آزادگانی که همچون ملت ایران خود بی کس و کارند و فقط خدا و آرزوهای شان را دارند. همین و بس. به همین دلیل در زندان نگه داشتن آنها نمادی از زشت ترین ظلم ها ورنجی است که می توان بر یک ملت روا داشت. آنها مادر دارند، فرزند دارند، همسر دارند، پدر دارند و خویشانی.

۲ – زنان زندانی . تاریخ ایران سرشار از شان و منزلت برای زنانی بوده که مظهر رافت و محبت اند . در سرزمین باستانی ایران ، تندیس الهه ها و مادرها ، نه تنها نماد پرستش و باروری است بلکه سمبل احترام عمیق تاریخی این سرزمین کهن به زنان است. زنان زندانی جنبش سبز ایران نمونه ای از سلحشوری و استقامت زنان ایرانند. آیا حاکمیت می خواهد با این همه بدعت درستم و سرکوب و بی احترامی به زنان، تمامی رهنمودهای قرآنی و سرافرازی های تاریخی ملت ایران را نادیده بگیرد؟

۳-  فعالان و مشاهیر سیاسی . سران و مشاوران و همکاران آزادیخواه و مغزهای متفکر و جان های بی قراری که جز سرافرازی ملت ایران و ایرانی استوار و با هویتی والا، هیچ داعیه ای در سرندارند. آنها خواهان تحقق شاخصه های این پروژه های ناتمامند .آنان پیشوای پهلوانان معاصر جهانند .

حاکمیت می توانست ذهن فعال و توان اجرایی این آزادگان را در جهت عظمت و سرافرازی ایران به کار بگیرد . اما در عوض عمر گرانمایه آنها را ذخیره خاطرات دخمه های تاریک زندان کرده است .

۴-  طرفداران و فعالان حقوق بشر. بیش و پیش از هر تمدنی و هر کشور ی، حقوق بشر در ایران سابقه تاریخی دارد .منشور کورش کبیر یکی از آنها است. آیا از کتاب آسمانی ما ، قران، که با نام خدا شروع و با مردم و سوره ای به نام مردم ”ناس” پایان می پذیرد، مکتوبی والاتر و مزین تر در حقوق بشر می توان یافت؟

آیا این وهن ملی و ملت ایران نیست که حاکمیت حقوق بشر را دارای خاستگاهی غیر ایرانی قلمداد می کند، تا به بهانه آن فعالان حقوق بشر را نوکر و وابسته به بیگانگان و مخل امنیت کشور معرفی کند و آنها را دچار میخ دخمه ها و پستوهای زندان رنج دهد .

۵-  اقوام و ملیت ها و اقلیت ها. ایران سرزمینی متکثر از اقوام، ملیت ها، نژادها و زبان هاست. در ترمینولوژی علوم انسانی امروز، ایران یک کشور ”مالتی کالچرال” و چند فرهنگی است. از این رو از یک فرصت بزرگ برای خلاقیت و شکوفایی ملی برخوردار است .

آنها بدنبال خودمختاری اند و نه جدایی. آرمانخواهانی آزادی خواهند که جز احترام و عظمت خود و ملت، چیزی نمی خواهند. قانون اساسی نیز هیچ محدودیتی برای آزادی و احترام به آنها قائل نشده است. ضمن اینکه توسعه فرهنگی آنها را تشویق و ارج نهاده است .

۶-  روزنامه نگاران، هنرمندان و اصحاب رسانه. در دنیای مدرن، روزنامه نگاران و هنرمندان یعنی انسان های آزادیخواه، حق طلب و غیر وابسته. که عضو هیچ جناحی نیستند و به میز و دستک و قدرتی وابسته نیستند. اگر آفتاب و مهتاب را در دستان او قرار دهند ، جز دفاع از حق ، دفاع از مظلوم ، دفاع از آزادی و دموکراسی پیشه ای بر نمی گزیند. حضور روزنامه نگاران و هنرمندان و اصحاب رسانه ترجمان آزادی و زیبایی یک ملت است. دنیای جدید بی وجود آنها نمی تواند لحظه ای خود را باز تولید کند و ناچار به قهقرا می رود. آیا قلم که دارای انچنان عظمتی است که خداوند به آن قسم خورده “نون و القلم ” و تنها ابزار هنرمند و روزنامه نگار است سزاوار چنین جفایی است .

۷-  دیگران و گروگان ها . نمی دانم چگونه کسانی از موضع قدرت، در ذهن خود گروه هایی من در آوردی تولید می کنند و انسان های بی گناه را در خیال خود در آن گروه ها جاسازی و سپس دستگیر می کنند و با برچسب های عجیب و غریب و انواع تهمت ها در زندان نگه می دارند و یا اعدام می کنند . این از بدترین نوع مجازات، بلکه نوعی انتقام کشی نخ نما شده برای ایجاد محیط ارعاب و وحشت است .