|
دعوای سیاسی در میان جناح محافظه کار هم جدیست و هم
خطرناک. این دعوا ته مانده قدرت اجرایی کشور را بر باد می دهد
و بحران
کارآمدی را به لایه های عمیق تر جامعه می فرستد و به ناگزیر
بحران ها تبدیل
به موج هایی خواهند شد که رام کردن آنها اگر محال نباشد صعب و
دشوار خواهد
بود. حذف جناح چپ به فرجام نهایی خود رسید و دیگر این جناح حتی
اگر خود
بخواهد نخواهد توانست با شرکت در انتخابات سهمی از قدرت را
بدست آورد ولی
البته این هوشیاری و توان را خواهد داشت که از محمل انتخابات
برای نمایش
نفوذ اجتماعی خود بهره ببرد و کشاکش های دیرپا را زنده نگاه
دارد. در غیاب
این جناح تردید نکنید شکاف های رو پنهان کرده و نیمه نهان اصول
گرایان
آشکار خواهند شد و اختلاف هایی که در منظر عام رخ می دادند حدت
بیشتری
خواهد یافت
.
تصاحب شوراها اوج نهایی این پیکار درون جناحی را به
نمایش خواهد گذاشت و فاصله ها را تبدیل به شکاف ترمیم ناپذیر
خواهد کرد.
در این انتخابات یک طرف ماجرا می خواهد آخرین نهاد اجرایی یعنی
شهرداری
تهران را از دست ندهد و طرف دیگر به دلایل خاطراتی که از این
نهاد دارد بر
آنست به هر قیمت ممکن از دست داده را دوباره بدست آورد تا
بتواند برای
انتخابات بعدی ریاست جمهوری از هم اکنون خیز بردارد. اگر در
مورد طرح
تعدیل اقتصادی- ماجرای یارانه ها- دولت و مجلس بتوانند به
تفاهم برسند بی تردید در مورد تصاحب
شورا هیچ طرف اغماضی از خود نشان نخواهد داد. دعوا بیش از آنکه
بر سر
شهرداری باشد، حول محور سرنوشت سازمان فرهنگی و هنری مرکزیت می
یابد. دولتی
که با این سازمان توانست افکار عمومی را در تهران از آن خود
کند،
اکنون می بیند این افکار عمومی را در بخش های مهمی از داده
است. آنها می
پندارند تصاحب مجدد این سازمان می تواند آب رفته را به جوی
برگرداند.
این نوشته بیشتر از آنکه روشنگری در مورد سرنوشت انتخابات باشد
انگشت گذاشتن بر جدی بودن اختلافات درونی جناحی در طیف
حاکم است. بی تردید
عقل حکم می کند اصلاح طلبان در این رقابت بی طرف بمانند ولی
نباید از
هوشیاری در سنجش پیامد سیاسی این اختلاف غافل بمانند. از یاد
نبریم تجربه
به ما نشان می دهد با حذف هر گروه از ساخت رسمی قدرت جناحی
دیگر به صورت
خود انگیخته جایگزین آن می شود.
(عنوان مطلب، انتخاب پیک نت است و مشروح نوشته را می توانید از
اینجا بخوانید.) |
