دکتر زهرا رهنورد، با چند گروه از زنان فعال جنبش زنان ایران دیدار کرد. این دومین دیدار وی با طیف های مختلف جنبش زنان بود.

رهنورد دراین دیدار گفت:

خوشحالم از اینکه طیف‌های مختلف زنان را گردهم می بینم. شاید در طول این سه دهه زنان فرصت با هم بودن را از دست داده بودند و اتفاقا به همین خاطر خیلی هم ضربه خوردند چرا که اگر ما زنان با هم بودیم نه عرصه حقوق زنان و نه قلمرو دموکراسی خواهی تا این حد آسیب نمی دید. حالا ممکن است بگویند اگر شما زنان با هم بودید حقوق زنان ضربه نمی خورد و دیگر چه ربطی به دموکراسی خواهی پیدا می کند؟ اما من به شخصه زنان را پیشرو تاریخ و رخدادهای تاثیرگذار و سرنوشت ساز می دانم. تا آنجایی که به رشته ام مربوط می شود و به خاطر می آورم، این زنان بوده اند که سفالگرهای اولیه، پارچه باف های اولیه، صنعت گران اولیه و شیشه کاران و مادران نخست بوده اند و نه شکارچیان اولیه. زنان همیشه دستی در تولید داشته اند و غالبا پیشرو کار و اندیشه بوده اند. سی سال فقدان شبکه روابط بین زنان ضربه های زیادی را به بدنه فعالیت آنها وارد کرده و از سوی دیگر نبود حضور زنان در رخدادهای تاریخی موجب شده تا روند جریان دموکراسی خواهی و  حقوق بشر در ایران لطمه زیادی ببیند.

امیدواریم در جنبش سبز در کنار معلمان سبز، ورزشکاران سبز، کارگران سبز... حضور فعال زنان بتواند مثمر ثمر باشد.

آرمان های ملی آن بخشی از آرمان هاست که طبقه، قشر و جنسیت نمی شناسد و از تمامی گروه ها و طبقات اجتماعی برای تحقق آن بسیج می شوند و در طرف دیگر آرمان‌های خصوصی قرار دارند که در آن بحش می‌توان به خواسته‌های مغفول زنان پرداخت. تاریخ نشان داده که هر وقت حقوق زنان تامین نشده و به شکلی نسبت به آن تبعیض شده جامعه به آزادی و دموکراسی و پایداری نرسیده است.

‌پروژه ناتمام دموکراسی در ایران باید با حضور قوی و همه جانبه زنان پیگیری شود. همه ما باید بتوانیم آن پروژه ناتمام را به پایان برسانیم . اینجا دیگر بحث زنان و حقوق از دست رفته آنها مطرح می شود نه به خاطر اینکه زنان بر انقلاب حقی دارند، بیشتر به آن خاطر که هر فرد آزاد و آزاده ای باید در پی احقاق حقوقی باشد که به نوعی جامعه و شرایط حاکم آن را از او دریغ کرده است.

زن اگرچه در نگاه عمومی جامعه شاید همان زن لطیف و شاعرانه خوب و مادر خوب و گاهی هم با صفت کلفت خانه یاد شود؛ اما نکته قابل توجه در شخصیت زن، همه بعدی بودن شخصیت اوست و اینکه با قدرت به سمت تامین خواسته های خود پیش می تازد. چنانچه می‌بینیم مادران صلح، امروز علاوه بر دفاع از حقوق زنان حتی به دنبال مبارزه با تحریم علیه ایران است و در قالب سازمانی غیردولتی شخصیت های جهان را طرف حساب خود می داند.

درباره فمنیست هم باید بگویم که فکر می کنم همه ما به نوعی فمنیست هستیم. اما می بینیم که فمنیسم در جامعه ما بد فهمیده می شود. حرکت‌های فمنیستی حرکت های خشنی نیست، بلکه فمنیسم حرکت مدارا است و می خواهد بخشی از جمعیت بشری مانند سابق رنج نبرد و اگر اینچنین رویکردی دنبال شود به نفع همه افراد جامعه است و قطعا مردها هم در کنار زنان برابر خوشبخت تر می شوند.

البته انگاره های مردسالارانه از سوی خود زنان هم از دیگر واقعیت هاست که جنبش زنان با آن مواجه است و باید برای کاهش و کمرنگ کردن نشانه های آن در میان زنان اقدامی مثبت انجام شود، چرا که متاسفانه در نتیجه تربیت های کلیشه ای و سنت محور، بسیاری از گرایش های مردسالاری از تربیت زن‌ها نشو و نما می گیرد.

در هر صورت ما ایستاده‌ایم. همه با هم. همانطور که همه سبزی‌ها هر سال با هم پربارتر از زمین می رویند و هیچ دانه‌ای نیست که به زمین فرو برود و بی حاصل باشد. مانند ندا و سهراب و دیگر شهدای جنبش سبز. مولانا می فرماید  

کدام دانه فرو رفت در زمین که نرست؟

چرا به دانه انسانت این گمان باشد

در این دیدار و گردهمآئی شهلا لاهیجی، مینو مرتاضی، زهره تنکابنی، شهلا اعزازی، فاطمه فرهنگ خواه، نرگس محمدی، نیره توکلی و نسرین ستوده و شماری از خانواده های زندانیان سیاسی از جمله شهرزاد کریمان، مادر شیوا نظرآهاری و الهه مجردی، همسر محسن میردامادی و همسر عیسی سحرخیز ‌حضور داشتند.

همچنین از طیف های مختلف مختلف جنبش زنان طاهره طالقانی، فیروزه صابر، فریده ماشینی، فاطمه راکعی، فرزانه روستا، منصوره شجاعی، نوشین احمدی خراسانی، ژیلا بنی یعقوب، فاطمه گوارایی، مهناز محمدی، عالیه مطلب زاده، احترام شادفر، آمنه شیرافکن، فریده غائب، ترانه بنی یعقوب، مهسا امرآبادی، و جمعی از مادران صلح حضور داشتند.