|
سر آغازی
برای
سال 92
باز آمدیم. با بهار 92 و به استقبال اخبار و حوادث و رویدادهائی که گمان نمی بریم کمتر از سال گذشته باشند، و ای بسا، پرشمارتر و مهم تر. دراین دو هفته، صف خوانندگان سایت های فارسی زبان، بدلیل سفرهای نوروزی و تعطیلات 18 روزه ای که دولت بیکار ساز احمدی نژاد هدیه نورزی داده بود، چنان پراکنده بود که ترجیح دادیم انتشار پیک نت را به پایان تعطیلات و بازگشت همه به سرمنزل خود و آغاز زندگی عادی موکول کنیم. چنان که تقریبا کردیم. این که می نویسم "تقریبا" به این دلیل است که هنوز تا شنبه ای که در پیش است تعطیلات "افتان و خیزان" ادامه دارد. میدانیم که نوروز امسال بساط نوروز در خانه میلیون ها ایرانی چنان فقیرانه بود که با سفره خالی طول سال رقابت کرد. "پسته خندان"، نبود، اما "چشم گریان" میلیون در میلیون بود!
نمی خواهیم شماره نخست سال 92 را با ذکر مصیبتی آغاز کنیم که شاید خود بهتر از ما بدانید. همچنان که نمی خواهیم از گلایه خود از خوانندگان پیگیر پیک نت شروع کنیم که در همین دو هفته ما را پیام باران و ای میل باران کردند که چرا منتشر نمی شویم، اما فراموش کردند از خود سئوال کنند: چرا آبونمان خود را پرداخت نمی کنیم؟ حتی در آن دو نوبت و هر نوبت 24 ساعتی که در طول دو هفته گذشته چراغ ما خاموش شد، ما را سئوال پیچ کردند تا دلیل آن را بدانند و نگرانی خود را بیان کنند، اما باز یادشان رفت که این چراغ به یک دلیل ساده خاموش شده بود: پول ماهانه "سرور" را نتوانستیم به موقع پرداخت کنیم و شرکتی که ریش ما در گرو آنست و شاید حتی نداند ایران در کجای جهان واقع است، چه رسد به این که نگران خوانندگان اخبار آن باشد، کلید را زد و پیک را قفل کرد. سپاسگزار آنهائی هستیم که دراین تنگنا به دادمان رسیدند و با همت آنها توانستیم پول را داده و پیک را نجات بدهیم. این گله کوچک را هم باید طرح می کردیم، تا بدانید چرا در این دو هفته، 2 روز پیک نت غیب شده بود. ما نه از پارلمانی اروپائی کمک مالی دریافت می کنیم و نه از دولت و انجمن و حزب و سازمان و تشکیلاتی – چه از نوع ایرانی آن و چه از نوع خارجی آن- مائیم و آبونمان خوانندگان.
به هر روی، آمدیم و هستیم و یاری کنید که در سال پرحادثه 92 بمانیم و چراغمان خاموش نشود! |
