|
ُم خروس از جیب آنهائی که علیرغم همه
توصیه ها و استدلال های رئیس دولت برای
پرهیز از برپائی مراسم مذهبی ماه محرم و
جلوگیری از فاجعه بارتر شدن شیوع کرونا در
ایران، خواهان برپائی مراسم محرم مانند
سالهای گذشته بودند روز گذشته بیرون آمد.
آنها تاسوعا و عاشورا را راهپیمائی اعلام
کردند و لابد به تقلید از تاسوعای سال
انقلاب (57) که قریب سه میلیون نفر در
تهران به دعوت آیت الله طالقانی به حرکت
در آمده و در مسیر میدان امام حسین که آن
زمان هنوز میدان فوزیه زن اول شاه خوانده
میشد تا میدان شهیاد که پس از آنقلاب
میدان آزادی نام گرفت راهپیمائی کردند. آن
راهپیمائی روز عاشورا نیز تکرار شد و گفته
شد که شاه شخصا با هلیکوپتر برفرار تهران
گشت زده و پس از دیدن آن جمعیت عظیم به
اطرافیان خود گفت "کار تمام است". در آن
دو روز راهپیمائی عظیم هیچ شعاری در باره
حجاب، منع دوچرخه سواری زنان، مخالفت با
موسیقی، تقسیم مردم به خودی دارای ریش و
تسبیح و مهر بر پیشانی و غیر خودی که ریش
ندارد و تسبیح نمی گرداند، خصوصی سازی،
حکومت تجار و بازاری ها، سرکوب و زندان،
بستن مطبوعات و برقراری سانسور و ....
نبود. همه شعارها درباره استقلال، آزادی و
جمهوری اسلامی بود. کسی به عکسهای بزرگ
دکتر مصدق که جمعیت حمل می کرد حمله نکرد،
کسی به انبوه زنانی که با لباس های معمولی
و بدون چادر و یا روسری در این جمعیت حرکت
می کردند معترض نبود، از مداحان نیز خبری
نبود.
حالا پس از 4 دهه آنها که علیه ماهیت
تاسوعا و عاشورای 57 دست به یک کودتای
خزنده ضد انقلابی زدند می خواهند، حتی بی
اعتناء به خطر کرونا که جان مردم را تهدید
می کند، برای اهداف سیاسی و ضد دولتی خود
یک تظاهرات تاسوعا و عاشورا ترتیب بدهند.
تظاهراتی برخوردار از قدرت و پول باد
آورده حکومتی که خلاف تظاهرات مردمی
تاسوعا و عاشورای 57 است. آنها به نوشته
روز گذشته روزنامه جمهوری اسلامی قیام
حسینی را قیام علیه کرونا تبلیغ می کنند و
میخواهند گریبان ابن زیاد و عمر سعد را
بگیرند. آنها نمی خواهند فرصت تاسوعا و
عاشورا و جمع شدن مردم را برای سر دادن
شعارهای سیاسی و تحریک آمیز علیه دولت از
دست بدهند. همه جلز و ولزی که در هفته های
گذشته می کردند تا مخالفت دولت با مراسم
مذهبی محرم را خنثی کنند برای بهره گیری
از همین فرصت بود و هست.
عکس: این معروف ترین عکس تاسوعای 57 است
که مردم (زن و مرد) روی طبقات یک ساختمان
نیمه کاره در مسیر راهپیمائی (فاصله میدان
فردوسی و چهار راه کالج) رفته بودند تا سر
و دُم جمعیتی که مثل مار از میدان امام
حسین تا میدان ازادی در خیابان می خزید و
جلوی می رفت را ببینند. بسیاری از
خبرنگاران و فیلمبرداران این راهپیمائی
نیز خود را به طبقات فوقانی این ساختمان
رسانده بودند. هر لحظه بیم فرو ریختن این
ساختمان زیر فشار سنگینی جمعیت می رفت که
چنین نیز نشد و کسی در اندیشه و بیم چنین
حادثه ای نبود! |
