|
بدنبال
نامه علی
لاریجانی
دبیر
شورای
امنیت
ملی به
مدیران
مطبوعات
و رسانه
ها، مبنی
بر عدم
انتشار
مطالب
تفرقه
افکن و
خلاف
سیاست
های
راهبری
نظام،
روز
گذشته
سایت
روزنامه
"هم
مهین" که
غلامحسین
کرباسچی
دبیرکل
سابق حزب
کارگزاران
سازندگی
صاحب
امتیاز
آن است
از دسترس
خارج شد.
ظاهرا
علت این
امر
مصاحبه
کرباسچی
است که
در آن
گفت. "در
دو هفته
گذشته،
دستگاه
اطلاعات
سپاه چند
نفر از
روزنامهنگاران
روزنامه
"هممیهن"
را
خواستند
و تهدید
کردند.
فشارها
بر
رسانهها
و
مطبوعات
که
تیراژشان
گاهی
هزار تا
دو هزار
است،
بیدلیل
است."
کرباسچی
حرف هایی
بی منطق
نمی زند
اما
توضیح
نمیدهد
که
اطلاعات
سپاه این
روزنامه
نگاران
را به چه
دلیل
احضار و
تهدید
کرده
است؟ و
اساسا
مسئول
آنچه در
یک
روزنامه
منتشر می
شود مدیر
مسئول
است نه
خبرنگار
و گزارش
نویس
روزنامه،
ثانیا
روزنامه
ای که
تیراژ آن
هزار تا
دو هزار
نسخه در
روز است،
بودجه
انتشارش
از کجا
تامین می
شود؟ این
سئوال
دوم از
سئوال
اول مهم
تراست
زیرا
لجام
گسیختگی
انتشار
مطبوعات
را نشان
می دهد
بی آنکه
معلوم
باشد پول
انتشار
آنها را
چه افراد
و
نهادهائی
می دهند؟
و چرا
میدهند؟
فرق نمی
کند که
روزنامه
های
وابسته
به بیت
رهبری و
یا
آستانقدس
باشند و
یا
وابسته
به اتاق
بازرگانی
و غیره.
باید
اعلام
شود که
بودجه
مطبوعات
از کجا
تامین می
شود و
این
بودجه
چقدر
است و
دلیل این
تامین
مالی
چیست؟
حتی در
دوران
پیش از
انقلاب
هم این
مسائل
علنی
بود.
مثلا دست
کیهان و
یا
اطلاعات
و یا
آیندگان
در جیب
دربار و
یا
"ایران
ناسیونال"
نبود،
بلکه
خودشان
باید با
بالا
بردن
تیراژ و
تک فروشی
و گرفتن
آگهی های
تجاری
بودجه
خود را
تامین می
کردند و
یا اگر
صاحب
فلان
روزنامه
سهامدار
فلان
بانک بود
و یا
سناتور و
نماینده
مجلس بود
باید این
مسئله
نیز
آشکار می
بود نه
پنهان.
به همین
دلیل،
صرفا
نامه
دبیر
شورای
امنیت
ملی برای
خاتمه
بخشیدن
به اوضاع
لجام
گسیخته
تبلیغاتی
به
مدیران
مطبوعات
کافی
نیست.
همچنان
که
انتقاد
تند رئیس
مجلس از
حسن
روحانی و
ظریف
بدلیل
مواضع نا
منطبق
آنها با
سیاست
راهبردی
ایران در
ارتباط
با چین و
روسیه -
در شرایط
حساس
کنونی-
کافی
نیست. نه
انکه
باید با
آنها
برخوردی
فراتر از
انتقاد و
اخطار
بشود،
بلکه
باید نظم
ونسق
امور همه
را شامل
شود. از
جمله
امام
جمعه ها
و
روحانیون،
نظامی ها
و
وابستگان
به اتاق
بازرگانی
و
هولدینگ
ها و...
را.
این
نمیشود
که ایران
بیست
برابر
کشوری
مانند
فرانسه
روزنامه
داشته
باشد و
رسانه
ها با
ولنگاری
و بی
مسئولیتی
و
دروغگویی
هرچه
دلشان
خواست
علیه این
و آن و
علیه
کشورها و
افراد
بنویسند.
باید
جلوی
امثال
وزیر
بهداشت
یا فلان
امام
جمعه و
فلان عضو
مجمع
تشخیص
مصلحت
نظام که
دروغ و
مهمل می
بافند و
یا فلان
نماینده
ای که
نقش ستون
پنجم
اسرائیل
را در
ایران
بازی می
کند
گرفت.
البته که
ما
اعتقاد
نداریم
راه حل
بگیر و
ببند و
یا پریدن
روی
دیوار
کوتاه
فلان
روزنامه
نگار
است،
بلکه
اعتقاد
داریم
باید یک
سیاست
مشخص
تبلیغاتی
در
چارچوب
منافع
ملی
تدوین
شود و از
صدا و
سیما تا
فلان
روزنامه،
از فلان
امام
جمعه تا
فلان
فرمانده
سپاه
موظف به
رعایت
شوند. در
شرایط
فعلی و
با مجلسی
که
شاهدیم،
تدوین
چنین
سیاستی
جز از
طریق
شورای
عالی
امنیت
ملی ممکن
به نظر
نمی رسد. |