ایشان
احمدی
نژاد
است.
همان که
برای
تحمیل ۴
سال دوم
ریاست
جمهوری
اش دست
به
کودتای
انتخاباتی
زدند و
ملتی را
که با
شعار
"رای من
کو" به
خیابان
آمده بود
سرکوبی
خونین و
پرتلفات
کردند.
بحران
اقتصادی
و سیاسی
امروز
ایران،
به نوعی
محصول
همان
کودتاست.
بانکهای
خصوصی
مثل قارچ
سر کوچه
و
خیابانی
روئیدند
و
بزرگترین
درآمد
نفتی
کشور در
آن ۴ سال
به باد
رفت.
انسان
شریفی
مانند
میرحسین
موسوی را
حبس
خانگی
کردند و
ایشان را
رها
کردند تا
نظرات
اقتصادی
اش را
پیاده
کند.
همان
نظراتی
که به
گفته
رهبر
جمهوری
اسلامی
در اولین
نماز
جمعه پس
از
انتخابات
۸۸ در
مقایسه
با نظرات
هاشمی
رفسنجانی
به رهبر
نزدیک تر
بود.
فاجعه و
بحران در
جمهوری
اسلامی
دیوار
بلندی
است که
آجر به
آجر بالا
رفته است
و دوران
ریاست
جمهوری
احمدی
نژاد یکی
از این
آجرها
بود.
میرحسین
موسوی
همچنان
در حصر
است و
احمدی
نژاد که
چند وانت
اسناد
وزارت
اطلاعات
را بار
کرده و
به نقطه
نا
معلومی
برده و
از همگان
اسنادی
در
اختیار
دارد
همچنان
رها و
آزاد
برای
اظهار
نظر.
اظهار
نظرهائی
که روز
به روز و
به نرخ
روز بجای
آن که به
نظرات
رهبر
نزدیک تر
باشد به
امریکائی
ها
نزدیکتر
است. آب
توبه ای
که او
اکنون بر
سر
امریکا
می ریزد،
سرمایه
گذاری
برای
فردائی
است که
در
انتظار
آنست.
حکومت با
آنکه
اکنون
اطلاعات
و شواهد
بسیاری
درباره
حمله
اسرائیل
به ایران
در
اختیار
دارد،
نمی
خواهد
رسما
بگوید که
آن حمله
یک
کودتای
تمام
عیار
برای
جابجائی
قدرت در
ایران
بود. در
هرکودتائی،
گودتاگران
ابتدا
رادیو و
تلویزیون
را در
دست می
گیرند و
اسرائیل
با
بمباران
صدا و
سیما
همین هدف
را در
نظر
داشت.
تمام
پایگاه
های
نظامی و
انتظامی
اطراف
تهران
وبسیاری
از
شهرهای
کلیدی
ایران
بمباران
شد، از
میان
نظامیانی
که در
لشگر
فاطمیون
در سوریه
جنگیده
بودند
دوگردان
آماده
سازمان
داده شده
بود که
قرار
بود، پس
از کامل
شدن
بمباران
های فلج
کننده،
دو
پادگان
نظامی را
در تهران
تسخیر
کنند و
سلاح های
سنگین را
به
خیابان
بیآورند.
نسخه
کامل شده
و به روز
شده
کودتای
"طبس".
احمدی
نژادها
خود را
برای
فردای
چنان
کودتائی
آماده
کرده
اند. این
که بخت
یارشان
شود یا
خیر
بستگی به
شرایط
دارد،
اما آنها
برای آن
فردا خود
را ذخیره
کرده
اند. او
تنها
نیست،
طیفی از
پایداریچی
ها
علیرغم
ژست های
ضدامریکائی
که می
گیرند،
منتظر
همان
فرصت
اند.
همان ها
که این
روزها در
صدا و
سیما می
گویند که
متخصص
روابط
بین
الملل
هستند و
از نگاه
آنها
روابط
بین
الملل
یعنی
آماده
جنگ شدن.
آنها
بخوبی می
دانند
"آن مرغی
که انجیر
می خورد
نوکش کج
است". آن
کشوری که
آمادگی
جنگی
دارد،
طشت
اقتصادی
اش چنان
سوراخ
سوراخ
نیست که
در ایران
هست. چتر
امنیتی
اش چنان
پاره
پاره
نیست که
دشمن از
اتاق
خواب او
خبر
داشته
باشد،
سکان ارز
و
اقتصادش
در دست
مافیاهای
اقتصادی
باشد و
مملکتش
نیز ملوک
الطوایفی
و دارای
دو دولت
رسمی و
دولت
سایه
باشد! هر
امام
جمعه ای
برای
خودش
محدود
حکومتی
تعیین
کرده و
نظرات
سیاسی
صادر
کند.
امام
جمعه اش
امثال
صدیقی
باشد و
رئیس
خبرگانش
موحدی
کرمانی
که با
پوشک به
جلسه
آورده می
شود و
سکاندار
شورای
نگهبانش
جنتی ۹۹
ساله.
|