يكی از فقهای شورای نگهبان در توجيه رفتار آن شورا در رد صلاحيت های جهت داری كه بقول رؤسای جمهور و مجلس كشور بعد از آن همه رايزنی و جلسات طولانی روزهای كاری و تعطيل هنوز بيشتر از صد كرسی بی رقابت، افرادی از جناح خاصی می توانند به مجلس راه يابند، قريب به اين مضامين فرموده اند، ما در مقابل خداوند مسؤليت هايی داريم. اين همان نقطه آغاز جدايی جمهوريت از اسلام است. نه به خاطر اينكه كسی در مقابل خداوند مسئوليت شخصی ندارد كه همه ما در مقابل خدايمان مسئول هستيم ولی به اين دليل كه در مقابل حاكميت، تنها خواست و اراده مردم می تواند افراد را در مناصب حكومتی قرار دهد و به همين دليل فقط خواست مردم كه در شكل قانون توسط برگزيدگان مردم معين شده را بايد عملی سازد. اگر اين نبود چگونه يك نفر می تواند به عنوان ولی فقيه حتی بر مراجع و بزرگان علم و دين حاكميت داشته باشد. چون او با واسطه منتخب مردم است و ديگران نه، پس كسی در مقام حاكميت حق ندارد، وظيفه شرعی شخصی تشخيص دهد و ديدگاه خود كه حتی معتقد است عين دين و شرع است را به مردم تحميل كند. ممكن است آن ديدگاه با قانون و طبعاً اراده مردم منافات داشته باشد.

آقای خاتمی می گفت كه وقتی در آلمان بودم، گروهی از تندروهای سلفی كه بعدها در شكل تفكر طالبانی در دنيا شناخته شدند، پيش من آمدند، گفتند امام اسم جمهوريت را نيآورد. بگوييد حكومت اسلامی تا ما برويم و با ايشان بيعت كنيم. مطلب را در پاريس به امام گفته بودند. امام قبول نكرده بود.

فرق جمهوری اسلامی و امارت ملا عمر در اين است كه آنجا فتاوی ملا عمر مساوی با اسلام است و اينجا بر اساس روح انقلاب و قانون اساسی خواست و اراده مردم مسلمان كه در انتخابات آزاد و قانون اساسی تجلی می كند اسلام است.

اينجا قرار است امارت اسلامی ايران و يا حتی حكومت اسلامی ايران نباشد، جمهوری اسلامی بايد باشد. و چه ظلمی در حق اسلام و جمهوری اسلامی و پايداری ها و رشادت ها و شهادت هايی كه برای حفظ اين نظام مردم سالار اسلامی می كنند، آنها كه خواب امارت و يا حكومت اسلامی را برای اين مردم ديده اند.

اينكه چه كسانی در مجلس يا دولت باشند اساساً مهم نيست ولی اينكه محتوای جمهوريت از اين نظام گرفته شود قبل از هر چيز به اسلام ضربه می زند، پس از آن به كشور و ملت پر تاريخ و سر بلندی ايران. ولی گويا اين واقعيت ها تنها خطابه هايی بی فايده است. در اين ايام ياد آوری پيروزی انقلاب اسلامی پس از گذشت يك ربع قرن، برای فرزندان امام و انقلاب خيلی تلخ شده است.