ايران در بين 98 كشوری كه مهاجرت نخبگان يا فرار مغزها را در كارنامه‌ی خود ثبت كرده‌اند، جايگاه اول را به خود اختصاص داده است.

• براساس آخرين آمارهای اداره‌ی گذرنامه، روزانه پانزده مهندس و هفت نفر با داشتن مدرك دكترا از كشور خارج می‌شوند و روند فرار مغزها از كشور همچنان سير صعودی دارد.

• براساس اطلاعات منتشره از وزارت علوم، تحقيقات و فناوری، سالانه 145 هزار نفر از كشور مهاجرت می‌كنند كه 105 هزار نفر آنها دارای تحصيلات دانشگاهی هستند.

• به گزارش يك مسوول وزارت نفت، فرار مغزها موجب خروج سالانه 50 ميليارد دلار از ثروت ملی كشور می‌شود. (در حالی كه تربيت يك كارشناس و متخصص حدود 500 هزار دلار برای كشور هزينه دارد، خروج تعداد فوق‌الذكر موجب از دست رفتن سالانه 50 مليارد دلار از ثروت كشور می‌شود.)

آش به قدری شور شده كه چندی قبل تلويزيون طی گزارشی با حضور برخی اساتيد و نخبگان علمی به بررسی اين موضوع پرداخت. لُب كلام اين برنامه اين بود كه شرايط به گونه‌ای است كه دانشجو از بدو ورود به دانشگاه، در فكر رفتن است.
دستگاه‌های مختلف هر يك به تناسب دفتری جهت جذب نخبگان درون خود تشكيل داده‌اند. خوب است آقايان به جای اين دفاتر، دفاتری برای بررسی پديده‌ی مهاجرت نخبگان تشكيل دهند كه به نحو فزاينده‌ای رو به فزونی است.

به هيچ وجه درصدد چرايی اين پديده نيستم؛ چرا كه آن را كه عيان است چه حاجت به بيان است. فقط وقتی به اطراف خود نگاه می‌كنم؛ به خانواده، به دوستان، به اطرافيان و آشنايان، به كسانی كه عشق به ايران و خدمت در كشور تنها دغدغه‌ی آنها بود، آنها كه علاقه‌مند به ماندن تحت هر شرايطی بودند و حالا يكی‌يكی بار سفر بسته‌اند و يا در حال بستن بار سفرند.

(سايت جميله كديور)