مراسم يادبودی برای حسين منزوی، شاعری که با غزل آغاز کرد و به شعر نو رسيد، در زنجان برپا کردند. منزوی ماه گذشته براثر بيماری کبد چشم بر جهان فرو بست و در زنجان بخاک سپرده شد.

در مراسم يادبود وی، عليرضا طبايی، شاعری كه نخستين غزل‌های حسين منزوی را در نشريات سال‌های دهه‌ 40 و اوايل دهه‌ 50 منتشر كرد گفت:

شاعر امروز، در خيابان‌های بي‌انتهای جهان معاصر، سرگردان و درمانده راه گم كرده است. قدم  درآمدی است برای شناخت چرايی و چيستی شعر و شاعر. امروز كه در اين مكان گرد آمده‌ايم تا نام و آثار يكی از چهره‌های شعر معاصر و تلاش پرثمر او را پاس بداريم، مي‌توان گفت كه منزوی به راستی مصداق همان باور باستانی ما در مورد دل‌سپردگی به افسون جادوگر شعر بود.

سخن آخر اينكه، اين افسوس و دريغ از من روی بر نمي‌تابد كه چرا زمانه را با اهل هنر، آشتی و الفت و مهر نيست. چه تلخ است آزموده‌ها را آزمودن، كه باز هم پس از رويكرد مرگ، نام و آثار هنرمندی را گرامی مي‌داريم. آيا هنگام آن نيست كه زنگ‌ها به صدا درآيد؟ همين امرز، و همين امروزها هستند كسانی از اهالی هنر و شعر كه اگر به ياری آنان برنخيزيم، اگر دست كم، گوشه‌ای از زندگی آنان را سامان ندهيم، باز هم در گردهم‌آيی ديگری بر كوتاهی خود افسوس خواهيم خورد. آرزو مي‌كنم گوش‌های شنوايی باشد. چنين باد.

(اشاره سخنران، به زندگی تلخ منزوی در سالهای پايانی عمرش بود)