دومين نشست پژوهشی انجمن تئاتر خيابانی خانه تئاتر, با حضور حميد سمندريان کارگردان شناخته شده تاتر ايران  در سالن كنفرانس خانه هنرمندان برگزار شد.

او در اين نشست گفت:

در كشور ما, گاهی استعدادها به صورت تصادفی كشف می شوند و بيشتر هم در نيمه راه باقی می مانند و تلف می شوند. با وجود امكانات بسيار ناچيز و حقير تئاتر ما و نبود اطلاعات , استعدادهای شكوفا نيز در همان بدو فعاليت دچار ياس می شوند. ما مجبوريم بدون توجه به اين كمبودها، همچنان اميدوار ادامه دهيم.

ما نمايشگران به هنر قديمی تری به نام ادبيات نمايشی وابسته ايم، اين هنر را در تئاتر بايد به انسان تبديل كنيم و بازيگر، نقش اين تحول را به دوش دارد.

ريشه اصلی تئاتر خياباني, در آن فريادی است كه گروه اجرايی به طرف هيئت حاكمه سر می دهد. اجرای تئاتر خياباني, هر جا كه انسان ها تجمع پيدا كنند, امكان پذير است. پيوسته نيروهای نهفته در خودسازی تئاتر خيابانی تغيير مي‌‏كند وهمين تفاوت ها باعث می شود, اين خلاقيت ها مدام در جوشش باشد.

زيباترين لحظه تئاتر خياباني, درگيری گروه اجرايی با تكه ای از جامعه است. در تئاتر صحنه ای يك نوع تصنع ترديد ناپذير وجود دارد اما تئاتر خياباني, با اصالت درگيری های زندگی روزمره از اين تصنع پرهيز می كند. در اين نوع تئاتر, سرما بازسازی نمی شود , بلكه با گوشت و پوست بازيگران حس می شود.

در تئاتر صحنه اي, كارگردان، رابطی بين متن و تيم اجرايی است. اما تئاتر خياباني, اغلب كارگردان ندارد و همه به يك ميزان می توانند نظر دهند.

تئاتر خيابانی در فطرت خودش با آزادی همراه است و پاسبان برای ديدن اين كار نمي‌‏آيد. اما در كشورما، تراژدی و كمدی  را هم ناقص اجرا مي‌‏كنيم، در حاليكه خلاقيت بايد با آزادی همراه باشد. هنر با سانسور ساخته نمی شود.