پرويز ورجاوند، از رهبران جبهه ملی ايران، در جلسه "بررسی سياست‌‏خارجی و تحليل تحولات عراق" كه در سازمان دانش‌‏آموختگان ايران اسلامي( ادوار تحكيم وحدت) برگزار شد، گفت:

اگر به مسأله مهم عراق و تأثير آن برمنافع ملی كشور خودمان توجه نكنيم قادر به درك مسائل عراق نخواهيم بود و به خاطر حفظ منافع ملی كشورمان هم كه شده بايد عراق را با واقعياتش بشناسيم. متأسفانه دستگاه‌‏های رسانه‌‏ای ما با تبليغات نادرست خود لطمه‌‏ای وحشتناك در مسايل عراق و افغانستان به ايران زدند.

اين مسأله قابل بررسی است كه چه مقدار از گرفتاري‌‏های ايران در مسايل لبنان، عراق و افغانستان طبيعی بوده و چه مقدار از اين رويدادها تحت‌‏ تأثير قدرت‌‏های منطقه بوده است.
بايد بفهمم چرا انفجارهای ماه‌‏های اخير در عراق صورت گرفت؟ در جامعه‌‏ای كه 35 سال سلطه ساختاری و قدرتمند رژيم بعث را بدون هيچ واكنشی تحمل كرد، اكنون چرا اين واكنش ها اتفاق مي‌‏افتد؟

آنچه كه درباره حضور امريكا در عراق می توان مشاهده كرد اينست كه نحوه حضور آمريكا در عراق با نحوه حضورش در افغانستان تفاوت دارد. البته و بطور كلی مسايلی كه اتفاق مي‌‏افتد تنها مربوط به عراق نيست بلكه دنيای غرب با استقرار مجدد خود در صدد رفع مشكلات گذشته‌‏اش است و اين اشكالات گاهی به منافع مردم عراق و گاهی به منافع قدرت‌‏های خارجی در عراق مربوط است.

مسئله اسرائيل برحوادث عراق تاثير مستقيم دارد.  ‌‏يكی از ابعاد رويدادهای عراق تثبيت قدرت برای قدرتمندان منطقه است و اين طرح، در درجه اول در جهت سامان‌‏دادن به مسايل اسرائيل است.

‌‏ورجاوند در بخش ديگری از صحبت های خود، بدون اشاره مستقيم به نام ايران و سوريه و احتمال انتقال سلاح های سنگين از مرزهای اين دو كشور به عراق گفت:

نبردهای عراق تنها نبردهای ساده خيابانی نيست، بلكه وجود سلاح‌‏های سنگين در اين درگيري‌‏ها نشان مي‌‏دهد عده‌‏ای هستند كه احساس مي‌‏كنند سامان‌‏يافتن عراق جايگاه گذشته آنها را متزلزل مي‌‏كند.

مادچار مشكل بزرگی هستيم؛ چرا كه با مركز خون و آتش كه در كنار گوش‌‏مان است با همان روش شعارگونه گذشته برخورد مي‌‏كنيم.

ورجاوند در بخش ديگری از سخنان خود، باز هم بدون بردن نام امريكا و طرح صريح گفتگو و سازش با امريكا گفت:

اگر قرار باشد ازآتش سنگينی كه در عراق است در امان باشيم بايد با قدرتی كه آنجا حضور دارد توافق كنيم و نمي‌‏توانيم برخورد سرد و بي‌‏روح گذشته را با آمريكا دنبال كنيم. البته من اين مسايل را در پايان جنگ خليج‌‏فارس هم گفتم اما گوش شنوايی نبود؛ من آن موقع گفتم كه وظيفه ايران، گرفتن جزيره مجنون است تا هم خسارت‌‏های جنگی را كه نتوانسته از عراق بگيرد جبران شود و هم در آينده قدرت چانه‌‏زنی داشته باشد.

ايران در آن مقطع بايد از موضع قدرت با عراق وارد گفتگو مي‌‏شد اما اين كار انجام نشد وامروز بايد توان گفت‌‏وشنود را باقدرتی كه در عراق حضور دارد داشته باشيم چرا كه مشكلات ايران تا زمانی كه با آمريكا در مسأله عراق و افغانستان به تفاهم نرسيده است، ادامه خواهد داشت.

آمريكا قدرت سياسی و نظامی در عراق دارد و ايران در اين ميان خود را تنها نگه داشته است و تنها موضع دفاعی دارد نه موضع فعال.

آمريكا متحدی مانند تركيه را به راحتی به دست نياورده كه به راحتی از دست بدهد، بلكه ترجيح مي‌‏دهد طوری رفتار كند كه ترك‌‏ها برآشفته نشوند.

ساليان دراز است كه ترك‌‏ها رابطه‌‏ای نزديك با اسرائيل برقرار كرده‌‏اند و برای پروازهای بلندمدت اسرائيل فضای بازی ايجاد كرده‌‏اند و به همين جهت اسرائيل و آمريكا هر دو به‌‏شدت روی تركيه حساب مي‌‏كنند و نمي‌‏خواهند او را ناديده بگيرند.

متاسفانه غير از مسؤولان رده‌ ‏بالای كشور ما كسی حق اظهارنظر و موضع‌ ‏گيری در خصوص مسايل را ندارد و مشكل عمده جامعه ما نيز عدم وجود نهادهای مدنی مهم است، چرا كه هيچ سازمان سياسی نيست كه امكان موضع‌‏گيری برای مشخص كردن نقش ما در عراق را داشته باشد و بطور مثال چند هفته است كه ما درصد برگزاری يك مصاحبه مطبوعاتی هستيم ولی هنوز موفق به دريافت مجوز نشده‌‏ايم.