ابطحی ـ امروز بعد از دو روز برف و باران، تهران آفتاب ملایمی داشت، صبحی برای خرید بیرون رفتم. خیابانها پر رفت وامد بود و شلوغ. قبل از رسیدن خانواده ، وقتی منتظر بودم موتور اتومبیل گرم شود و رادیو را باز کرده بودم دیدم صدای شعار از محل نماز جمعه تهران می‌آید: درود بر خاتمی. این بار تعجب نکردم که چگونه سیاست گزاران اجازه داده‌اند شعار درود بر خاتمی در نماز جمعه گفته شود چون میدانستم دارند به یک آقای خاتمی دیگری که نماز جمعه میخواند درود میفرستند. همسرم رسید و راه افتادیم. در بین راه میشنیدم که خطیب جمعه دارد اروپا و امریکا را مورد انتقاد تند قرارمیدهد و به خاطر اینکه در امریکا تلفن مردم شنود میشود از پایمال شدن حقوق مردم اروپا و امریکا ناراحت بود. بعد هم به مسئله ی هسته ای رسید و به دنیا اعلام کرد که مردم ایران از تحریم نمی‌ترسند. از دیشب که اخبار مذاکرات اتمی را در رسانه‌ها می‌خواندم و می‌شنیدم که روند گفتگوهای قبلی به شبه رویاروئی دیپلماتیک نزدیک میشود مثل خیلی‌های دیگر، نگران بودم. هنر سیاست خارجی جلب همکاری دنیا بخاطر منافع ملی کشور است نه رویارویی با آنان.  خدا کند که عاقبت این مسئله به ضرر ملت ایران و هزینه  در آمد‌های نفت ایران منجر نشود. کاش میشد به خطیب جمعه گفت وظیفه مسئولان این نیست که بگویند مردم از تحریم نمی‌ترسند، بلکه وظیفه دلسوزان این است که از دولتمردان بخواهند کاری کنند که با حفظ کرامت مردم ایران تحریم  انجام نشود و مردمی که بیش از یکسال است نفت خود را حدود پنجاه دلار میفروشند، بجای آنکه اثرات انرا کنار سفره خود ببینند، شاهد هزینه ی  تحریم‌های اقتصادی نباشند. که اگر چنین شود دود آن به چشم مردم و بخصوص محروم ترین آنها میرود. شعار دادن کار سهلی است اما حل عاقلانه و متناسب با منافع و کرامت  مردم کار دشواری است. هیچ کشوری از تحریم استقبال نمیکند.