مجله اكونوميست صادران ایران در سال 84 را 4/55 ميليارد دلار اعلام كرد، که از این مبلغ 109ر47 میلیارد آن نفت بوده است. یعنی ایران در مجموع حدود 6 میلیارد دلار صادرات غیر نفتی( شامل فرش و زعفران و زیره و...) داشته است.

همین مجله، واردات ایران را در مدت مشابه 5ر42 میلیارد دلار اعلام کرد. یعنی، به زبان بسیار ساده نفت فروخته ایم، جنبس وارد کرده ایم و از فروش نفت تنها 5 میلیارد دلار در جیب کشور مانده است.

حجم صادرات ايران در سال 85 (سال مالي 2006) نیز 673/53 ميليارد دلار و در سال 86 حدود 917/48 ميليارد دلار پیش بینی شده است. واردات ایران نیز در سال‌هاي 85 و 86 به ترتيب 179/45 و 308/46 ميليارد دلار پيش‌بيني شده است.

در همين حال پيش‌بيني شده است كه صادرات نفت و گاز كشورمان در سال‌هاي 85 و 86 به 673/44 و 287/39 ميليارد دلار كاهش يابد.

اكونوميست در گزارش خود عمده‌ترين واردكنندگان از كشورمان را در سال گذشته كشورهاي ژاپن، چين، ايتاليا و آفريقاي جنوبي و عمده‌ترين منابع وارداتي ما را آلمان، فرانسه، ايتاليا و چين اعلام كرد.

اكونوميست پيش‌بيني كرد، مازاد حساب جاري ايران از چهار ميليارد دلار (5/2 درصد توليد ناخالص داخلي) در سال گذشته به 2/8 ميليارد دلار (6/4 توليد ناخالص داخلي) در سال 84 افزايش مي‌يابد و اين ميزان در سال آينده به 7/3 ميليارد دلار يا 8/1 درصد توليد ناخالص داخلي كاهش مي‌يابد كه دليل آن كاهش بهاي نفت و افزايش واردات اعلام شده است.

پيش‌بيني مي‌شود حساب جاري ايران با كسري معادل يك درصد توليد ناخالص داخلي مواجه باشد و به 4/2 ميليارد دلار برسد.

اینها ارقام واواقعیات اقتصاد تجاری ایران است که اگر بختک تحریم اقتصادی نیز روی آن بیفتد، به یک فاجعه ملی ختم خواهد شد.

اگر مطبوعات آزاد بودند و خبرنگاران از پیگرد امنیتی و بیکاری و طرد شغلی خود نمی ترسیدند در مصاحبه مطبوعاتی علی لاریجانی، این ارقام را در برابرش می گذاشتند و از او می پرسیدند: چگونه می گوئید رفتن پرونده ایران به شورای امنیت و تحریم اقتصادی کشور اهمیت ندارد؟

از احمدی نژاد و رهبر نیز همین سئوال را باید کرد.