آقای احمدی‌نژاد در جايگاه «رئيس جمهوری اسلامی ايران» اخيرا گفته‌اند:«تلاش برای محروم كردن ايران از دانش هسته‌ای مصداق آپارتايد علمی است.» خوب از ايشان می‌توان پرسيد كه اگر «آپارتايد» بد است، آيا همه جا بد است؟ يا در ايران خوب است اما در خارج بد است؟ اعمال استانداردهای دو گانه اگر بد است بايد در همه جا بد باشد، و نه اينكه ما مرگ را فقط برای همسايه‌ها بخواهيم و با موضع‌گيری‌های اينگونه به محكوم كردن ديگران پرداخته و خود را مبری بدانيم. واقع اينكه در اين ايران همه نوع آپارتايد وجود دارد از «آپارتايد حقوقی»، كه شهروندان را خودی و غيرخودی می‌كند، تا «آپارتايد علمی»، كه در گزينشها و سهميه‌ها اعمال می‌شود.

به طور مثال شورای نگهبان چون زور حكومت پشت آن است براحتی آب خوردن شهروندان را از حقوق سياسی‌شان محروم می‌كند، خوب در اين صورت ديگر چه جای گلايه از ديگرانی كه زور دارند برای اعمال «آپارتايد علمی» باقی می‌ماند؟ واقعا شما فكر نمی‌كنيد كه هر كجا زور و اقتدار حاكم باشد همانجا «آپارتايد» شكل می‌گيرد؟

خيلی خوشمزه است در كشور ما همانانی كه به لحاظ فكری و عقيدتی به همه گونه «آپارتايد» معتقدند و در عمل نيز آن را با حدت و شدت پيگيری می‌كنند در عرصه جهانی با آپارتايد مخالفند و درخواست حاكميت دموكراسی و صلح می‌كنند؟

كلام آخر اينكه اتفاقا مقوله‌ای كه «آپارتايد» خيلی نمی‌تواند جلوگير آن باشد مقوله «علم» است. تاريخ و تجربه بشری نشان داده است كه هيچ قدرتی نمی‌تواند غول علم را در شيشه كند. علم همچون آب روانی به هر جا روان می‌شود و خواهان خود را می‌يابد. دعوای ديگران با ما بر سر علم و دانش هسته‌ای نيست بر سر موضوع ديگری است وگرنه بقول آقايان مسئول، دانشمندان ايرانی به اين علم دست يافته‌اند و طبيعی است كه هيچ قدرتی نمی‌تواند انسانها را از دستيابی به اين دانش محروم كند.(ويلاگ مهر)