محمد خاتمی، رييس جمهوری در مراسم “ گراميداشت هفته‌ی ماليات“، با تاخيری كه دشوار بتوان جبران آن را تصور كرد، با رد شعارهای انتخاباتی احمدی نژاد گفت:

مطرح مي‌شود كه پول نفت را بر سفره‌های مردم ببرند. اين امر مي‌تواند از يك نظر درست و از يك نظر خطرناك باشد.  اين را از ياد نبريم كه بيش از دوسوم بودجه‌ی كشور، بودجه‌ی جاری است و كمتر از يك سوم بودجه از ماليات تامين مي‌شود، يعنی بيش از نيمی از سهم بودجه‌ی عمومی از نفت است و اين فاصله‌ی ميان بودجه جاری و درآمد مالياتی، از طريق يك بار مصرف نفت تامين مي‌شود. وقتی مي‌توانيم بگوييم به اقتصاد سالم رسيده‌ايم كه حداقل هزينه‌های جاری دولت به اندازه‌ی درآمدهای مالياتی آن باشد. اين امر به اين معناست كه كل بودجه‌ی نفت در مسير توليد، سرمايه‌گذاری و تبديل سرمايه‌ی زيرزمينی به سرمايه‌ی تجديدپذير روی زمينی، اختصاص يابد. ما الآن راه ديگری جز آنچه طی شده، نمي‌شناسيم. اگر خدای نكرده، منظور اين باشد كه نفت را بفروشيم، به جامعه‌ی تزريق كنيم و با پرداخت‌های مصنوعی نگذاريم مسائلی پيش بيايد و جلوی توليد را بگيريم و بخش خصوصی را تقويت نكنيم، كشور در آينده با بحران‌های بزرگی مواجه مي‌شود. در صورتی كه اين سياست دنبال شود كه پول نفت در جهت توليد و به خصوص تقويت بخش خصوصی صرف شود و با ساز و كار درست، ماليات مناسب گرفته شود، حجم و تصدی دولت كم شود و نيز به گونه‌ای باشد كه دولت وظايف اصلي‌اش را يعنی اعمال حاكميت در تامين امنيت جامعه، آموزش و بهداشت و ... از طريق ماليات‌ها تامين كند و سرمايه پول نفت در جهت افزايش توليد و صنعت و همزمان، توزيع مناسب آن قرار گيرد، ان‌شاءالله سفره‌های مردم، سفره‌های رنگين‌تری خواهد شد.

اختلاف طبقاتی موجود را نمي‌توانيم با تزريق مصنوعی پول و بالابردن قدرت خريد مردم در يك يا دو دوره از بين برد، زيرا بعد با تورمی كه ايجاد مي‌شود، همان قدرت خريد فعلی را هم از آن‌ها مي‌گيريم؛ پس با اين شيوه نمي‌توان مشكلات را حل كرد.

معتقدم كه اقتصاد ما تا حدود زيادی از آن بيماري‌ها رهايی يافته، اما دوران نقاهت را پشت سر مي‌گذارد و نبايد آن بيماری تشديد شود. امروز در حالی دولت را تحويل مي‌دهم كه با توان اثبات مستدل امر، ايران آماده‌ی يك جهش توسعه‌ای است كه در طول تاريخ هيچ گاه چنين شرايطی در آن وجود نداشته است.