چطور وقتی از حقوق بشر در فلسطين دفاع می‌كنيم، دخالت درامور
ديگران محسوب نمی شود، اما اگر كسی از حقوق بشر درايران دفاع
كرد، اسمش می‌شود "دخالت در امور داخلی ما"؟ با قاطعيت می‌گويم
وضعيت آزادی بيان و مطبوعات بهتر از رژيم گذشته است، اما به
هيچ عنوان كافی نيست. توقيف مطبوعات و برخوردهای قضايی با
نويسندگان آسيب بزرگی به امر اطلاع رسانی و آزادی بيان وارد
كرد.
ايرنا: "شيرين عبادی" بنيانگذار كانون دفاع از حقوق بشر ايران،
طی گفتگوئی با خبرگزاری ايرنا گفت:
قانون كنونی مطبوعات تضمين كننده آزادی بيان نيست. جرايم
مطبوعاتی در قوانين جاری كشور آن‌چنان گسترده شده است كه آزادی
عمل و خلاقيت را از روزنامه‌نگاران گرفته است و آنها گرفتار
خود سانسوری شده اند.
اعلاميه جهانی حقوق بشر و نيز ميثاق بين‌المللی حقوق مدنی و
سياسی كه دولت ايران در
۱۳۵بدون
هيچ شرطی به‌آن پيوسته، برآزادی بيان به عنوان يكی از حقوق
بنيادين انسان‌ها تاكيد دارد. بنابراين هركس می‌تواند آزادانه
همه عقايدش را بيان كند و هيچ كس را به صرف ابراز عقيده
نمی‌توان تحت تعقيب قرار داد. "تشويق به جنگ" تنها قيدی است
كه در اعلاميه جهانی حقوق بشر آزادی بيان را محدود می‌كند.
قانون اساسی بر آزادی مطبوعات تاكيد داشته اما گستره و چارچوب
اين‌آزادی را منوط به حفظ و رعايت "نظم عمومی" و مبانی "اسلام"
معرفی كرده است. قانون مطبوعات فعلی بر همين مبنا تنظيم شد
اما مساله اصلی اين است كه‌منظور از"نظم عمومی" چيست و آيا
گفتن يك حقيقت يا بيان يك عقيده، نظم عمومی را به هم می‌زند؟ با
قاطعيت می‌گويم وضعيت آزادی بيان و مطبوعات بهتر از رژيم گذشته
است اما به هيچ عنوان كافی نيست.
توقيف مطبوعات و برخوردهای قضايی صورت گرفته با نويسندگان نشان
می‌دهد كه وضعيت آزادی بيان همچنان در وضعيت مطلوبی قرار
ندارد. متاسفانه توقيف گسترده مطبوعات آسيب بزرگی به امر
اطلاع رسانی و آزادی بيان وارد كرد. تنگ نظری‌هايی كه از سياست
سرچشمه می‌گيرد در اين امر نقش اساسی داشته است. متاسفانه
درايران سياست برهر موضوعی حتی فرهنگ پرتو افكنده و آن را
تحت‌الشعاع خود قرار داده است.
تحولات سال‌های‌اخير درحوزه حقوق بشر وآزادی بيان پاسخگوی
نيازهای مردم نيست و خواست مردم بيش از اين است. قبول كنيم
مهمترين شعار مردمی كه انقلاب كردند آزادی بود و بكوشيم تا
زمينه آن را فراهم كنيم.
حقوق بشر نيز امری جهانی است كه طبق نظر صاحبنظران فراتر از
قوانين موضوعه و حتی قانون اساسی كشورهاست. كشورها نه تنها
نمی‌توانند برای نقض آزادی بيان و حقوق بشر به قانون و حتی
قانون‌اساسی خودشان استناد كنند بلكه موظف هستند قانون اساسی و
قوانين عادی خود را برمبنای حقوق بشر تنظيم كنند. برهمين اساس
ساير كشورها حق اظهار نظر درباره حقوق بشر در ساير كشورها را
دارند. به همين دليل است كه در ايران نيز از حقوق فلسطينی‌ها
دفاع می‌شود. اظهارنظر درباره وضعيت حقوق بشر در ساير كشورها
دخالت درامور داخلی آنها نيست و به همين دليل دولت ايران در
موضع‌گيری‌هايش از انتخابات آزاد در عراق حمايت كرد.
وقتی دريك كشور خبرنگاری دستگير می‌شود همه دنياحق دارد اعتراض
كند، چرا كه يك خبرنگار را هنگام اجرای وظيفه‌اش دستگير
می‌كنند و اين امر دخالت در امور داخلی محسوب نمی‌شود. نبايد
اعتراض سازمان‌های بين‌المللی حقوق‌بشر نسبت به‌موارد نقض حقوق
بشر را غرض‌ورزی تصور كرد. |
