از پیام محمود
دولت آبادی به اصغر فرهادی بمناسبت دریافت اسکار برای فیلم
جدائی نادر از سیمین. پیامی که اگر محتوای آن پشت برخی الفاظ
سنگر نگرفته بود و با صراحت بیان شده بود، در روزنامه "شرق"
منتشر نمی شد:
ما مردم تا 30 سال
پیش، و سپس تا پایان جنگ تحمیلی و دفاعی ایرانیان چهره و
جلوهای
چنین زشت و ناپسندیده و نکبتزده که تصویر میشویم، نبودیم اما
چنین شدیم. پس زیبایی و
متانت و سرخوشی و خردورزی ما کجاست و کجا گم مانده است؟
دیدیم و
دنیا هم تماشا کرد برنایی و برازندگی و آرزومندی نهفته مانده
این
سرزمین را، در خیابانهای پرآفتاب تهران به یک «ن» به روزی اگر
چه
مستعجل، جلوه پنهان مانده شده یک حقیقت را.
اگر به روایتی زشت و پتیاره چشم و گوش میسپاریم، آن یعنی
آرزوی
پالایش و زیبایی و برازندگی و اگر به روایت اختناق در
بنبستهای
ناچاری نفسگیر دل میسپاریم - کاری که فرهادی به یاری همکارانش
با
زحمت و موفقیت انجام داده است- آن یعنی آرزومندی تفاهم،
قانونمداری و آزادی.
پیک نت 17
اسفند |