مملکت را به سمت ویرانی می برید
راه حل دیگری نیست
دسته جمعی کنار بروید!

در بازار ورق و استیل هم، فروش تعطیل شده . فروشندگان لوازم خانگی نمی دانند جنس را چند بفروشند و چقدر گران تر باید بخرند. بازار کامپیوتر تقریبا در کمُا فرو رفته و بازار موبایل نیز همینطور. خرید و فروش خودرو نیز وضع مشابهی دارد. راسته های لوازم الکتریکی لاله زار و کاغذفروشی‌های ظهیرالاسلام و لوازم صوتی تصویری های جمهوری و … هم همین نگرانی ها را دارند. با ریال باید بفروشند و با دلار جنس بخرند. قیمت جنس، امروز چه باشد؟ قیمت دلار فردا چقدر است؟

واقعی تر از وضع و حال بحرانی بازار، وضع جیب و معیشت مردم است. واقعی تر از دلار 4 هزار تومانی، حقوق سیصد هزار تومانی کارگران است. از آن واقعی تر، ورشکستگی تولید و صنعت و کسب و کار در کشور. کار از فاجعه و بحران گذشته است.

قوای مقننه و قضاییه و روحانیون درباری و رسانه های ابزار دست که برای دستمالی حاضرند قیصریه را به آتش بکشند و برای هر هیاهویی حاضرند امضا جمع کنند و بحران ایجاد کنند و این و آن را به تیغ و تیر بسپارند، حالا که پول ملی در حال تبدیل شدن به کاغذ پاره است و نتیجه‌ی سیاست های غلط حاکم بر کشور، پرتگاهی است که چند قدمی بیشتر به آن نمانده؛ نه امضایی می کنند و نه اعتراضی، و نه استیضاحی و نه محاکمه ای. نمایندگان و مسئولان قضایی پای پلکان هواپیما برای خیر مقدم حاضر به یراق اند، اما پای سوال و پیگرد که می رسد، پایشان می لنگد و می لغزد و دستشان می لرزد. در این فضا، چه راهی جز برکناری و استعفای دسته جمعی همه ی مسئولان اقتصادی و مدیران ارشد تصمیم گیر در کشور می‌توان برای حل بحران پیشنهاد کرد؟ و غیر از اعلام عدم کفایت جملگی مسئولان کنونی نظام، آیا راه دیگری هم باقی مانده است؟

وقت تعارف و مجامله نیست. کار از تجاهل و معامله گذشته است. اینکه بگوییم آقا لطفا تدبیر کنید و خواهش می کنیم تغییری ایجاد کنید و … دیگر درمانگر این دردهای مزمن نیست. جامعه دیگر حوصله ی اینکه دلسوزانه از عقلای نظام خواسته شود جلوی گسترش بحران را بگیرند و به تصمیم گیران و این و آن هشدار داده شود، ندارد. اگر پیش از این هم فرصتی برای رفتن این و آمدن آن و پایین و بالا کردن یکی دو سیاست جزئی و بازی کردن با افکار عمومی و بازی دادن مردم و … بود، حالا دیگر گذشته و فرصتی نیست. امروز وقت تغییر است. فردا حتما دیر است.

مسئولان فعلی کشور باید مسئولیت عملکرد خود را بپذیرند، کنار بروند و کار را به کاردان بسپارند. مردان و زنان کاردان و پرتوان در این کشور کم نیستند. نخبگان ایران زمین بسیارند. مطمئنا رده های دوم و سوم آنها هم بهتر از مدیران و رهبران فعلی می توانند کشور را اداره کنند. لااقل اگر از عهده ی پیشرفت کشور و رقابت با همسایگان بر نیایند، مثل مدیران فعلی اینچنین هستی ملک و ملت را به باد نمی دهند.

استعفا و کناره گیری، اولین قدم برای اصلاح است. آیا انتظار بیجایی است که با این وضع بازار و کسب و کار و این حال و روزی که کشور را در معرض جنگ و ایران را در آستانه ویرانی قرار داده، مدیران اصلی کشور مسئولیت بپذیرند و کنار بروند؟ (این مقاله که خلاصه آن را با اندک تغییراتی در قیمت دلار خواندید، بصورت مشروح در وبسایت کلمه منتشر شده است.)

پیک نت  13 مهر 1391