|
درآستانه مذاکرات جمهوری اسلامی با گروه 1+5 در بغداد، روزنامه
"اینترنشنال هرالد تریبیون" مقاله ای در باره شرایط زندگی در
ایرانی که در محاصره تحریم هاست و تصورات نسل پس از انقلاب از
دوران پیش از انقلاب به قلم کاملیا انتخابی فرد منتشر کرده
است. ترجمه فارسی بخش هائی از این مقاله را می خوانید:
پائیز گذشته، در جریان گزارش مجمع عمومی سازمان ملل، این امکان
برایم فراهم آمد تا با گروهی از روزنامه نگاران ایرانی که
همراه هیات ایرانی به نیویورک آمده بودند آشنا شوم.
آن زمان این روزنامه نگاران از انقلاب در مصر ذوق زده بودند و
این امکان که روابط دو کشور عادی شود. کنجکاو بودند که درباره
سفر من به مصر بشنوند. کشوری که هرگز ندیده بودند و بخصوص
برایشان جالب بود که درباره آرامگاه آخرین شاه ایران در قاهره
بدانند.
گفتم که مقبره ساده ایست داخل محوطه مسجدی واقع شده است. توضیح
ساده من با شگفتی و ناراحتی آنها توام شد. یکی از خبرنگاران که
شاید سی سال بیشتر نداشت خطاب به من با حالتی نوستالژیک گفت:
چه احترامی در زمان شاه داشتیم. حالا تمام دنیا مثل دزدها با
ما رفتار می کند.
از انقلاب سال ۱۳۵۷ و تشکیل جمهوری اسلامی در ایران، مردم
ایران در نگرانی ابدی و دائم زندگی کرده اند. خشونت های دوره
انقلاب را که کنار بگذاریم، مردم ایران همیشه شاهد بی احترامی
بودند که برای مثال پس از گروگانگیری دیپلماتهای آمریکایی پیش
آمد. پاکسازی های سیستماتیک فعالان سیاسی و مخالفان سرانجام با
8 سال جنگ پیوند خورد و اقتصاد ایران را نابود کرد. ذهن و روح
مردم آسیب دید. زمانی که انقلاب شد، من شش ساله بودم و سایه
هائی از زندگی قبل از انقلاب در خاطرم مانده است. برادر من که
سه سال بعد از انقلاب متولد شد جزو نسلی از ایرانیان است که
هیچ خاطره و تجربه ای به جز جنگ، اقتصاد خراب و تهدیدهای دایمی
برای شروع یک جنگ جدید ندارند.
حالا، مردم ایران وحشت دیگری را در پیش رو دارند. وحشت از
بلندپروازی های اتمی ایران و خطر حمله نظامی به کشور. مردم
عادی ایران برای کنار آمدن با تاثیرات تحریم های وسیع اقتصادی
رنج بسیار کشیده اند و حالا از تهدید جنگ وحشت زده اند. آنها
که پس از انقلاب متولد شده اند، بی آن که شناخت و آگاهی
مستقیمی از پیش از انقلاب داشته باشند، علاقمند به آن دوران
شده اند.
نسل اول ، دوم و حالا سوم انقلاب، آنهایی که هیچ خاطره ای از
ایران قبل از انقلاب ندارند، هر چه که می دانند و شنیده اند از
دوستان و اقوام است. پدر و مادرها و بستگانی که دوران شاه را،
اینگونه به تصویر می کشند که؛ ایرانیان می توانستند به هر کجا
که می خواستند بدون ویزا سفر کنند و احتیاجی به ایستادن در صف
مقابل سفارتخانه های خارجی و التماس ویزا نداشتند. جوانان
تقریبا هفتاد درصد جمعیت امروز ایران را تشکیل می دهند. بخش
زیادی از همین جمعیت با اشتیاق به خاطرات بزرگترها گوش می
سپارند به زمانی که پول ملی و کشور در منطقه بسیار قدرتمند بود.
آنها در محاصره مشکلاتی که امروز ایران با آن درگیر است و
حکومتی در حال امر و نهی دایمی به مردم است ، دوره شاه را ایده
آل یافته اند.
امروز، زندگی در جمهوری اسلامی بسیار مشکل تر از هر زمان دیگری
شده است. البته از بعد از زمان جنگ هشت ساله عراق با ایران که
اواخر دهه ۱۳۷۰ به پایان رسید. تحریم های اقتصادی بین المللی –
سخت ترین تحریم ها از زمان انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون می باشد.
این تحریمها طبقه متوسط ایران را مچاله کرده و آنها را تبدیل
به طبقه کم در آمد وضعیف جامعه کرده است. شهروندان عادی هر
روز را در تهدید اسراییل،- کشوری که روزی یکی از بزرگترین
متحدین سیاسی شاه بود- سپری می کنند که شاید بزودی بخواهد آنها
را بمباران کند. بسیاری از دانش آموزان برجسته و نخبه کشور
برای ادامه تحصیل از ایران خارج شده و قطعا تصمیمی برای بازگشت
ندارند.
هنوز وقتی با ایرانیان معمولی گفتگو می کنیدُ به نظر می آید که
بیشتر آنها رئیس جمهور آمریکا- باراک اوباما- را ستایش می
کنند. علیرغم آن که دولت اوباما سخت ترین تحریم های اقتصادی
را به آنها تحمیل کرده است. آنها عموم فاجعه اقتصادی کشور را
از چشم دولت خود می بینند.
هر روز بعد از خواندن نماز، مادر دوست من که یک خانم ۶۷ ساله و
مقیم شمال تهران است می گوید که برای باراک اوباما و سلامتی
او و برنده شدن در انتخابات دعا می کند. برای این خانم، مانند
بسیاری از ایرانیان، رییس جمهور آمریکا آخرین خاکریزی بوده که
بین حمله اسراییل به ایران حایل شد.
یکسال و نیم از آخرین دور گفتگوهای ایران با کشورهای ۵+۱
درباره برنامه هسته ای این کشور که به شکست انجامید گذشته و
باعث تجدید و شدت گرفتن تحریم های اقتصادی گردید است. اما
ایران تصمیم گرفت بر سر میز مذاکره باز گردد. در اولین دور این
گفتگوها که ماه پیش در استامبول برگزار شد، شرکت کنندگان ابراز
رضایت کردند. حالا ایرانی ها امیدوارند مذاکرات بغداد باعث باز
شدن راهی در آینده نزدیک شود. برای آنها به نتیجه رسیدن
مذاکرات بغداد بسیار اهمیت دارد.
چنانچه مذاکرات خوب پیش رود و در مقابل توقف غنی سازی اورانیوم
با غلظت بالا، گروه 1+5 موافقت کند که حداقل تحریم های بانک
مرکزی را بر دارد در اینصورت شهروندان ایرانی می توانند نفسی
تازه کنند. اما چنانچه مذاکرات خوب پیش نرفته و با شکست روبرو
شود و اتحادیه اروپا تحریم سنگین نفت ایران که بنا دارند در
ماه ژوییه به اجرا بگذارند را عملی کند، زندگی بیش از بیش
دشوار خواهد شد. معلوم نیست آیا بعد از گذشت سی و سال از
انقلاب شبی خواهد رسید که مردم بدون ترس و با آرامش به خواب
روند؟
منبع: روزنامه اینترنشنال هرالد تریبیون- ۲۳ ماه می
پیک نت 4 خـــــرداد |
