|
سرانجام در آنسوی مرزهای شمال و غرب دریای خزر آتشِ جنگ میان
جمهوری آذربایجان و ارمنستان بر سر منطقۀ "ناگورنا قره باغ" در
اجلاس روز جمعه در مسکو میان سه وزیر خارجه ارمنستان، روسیه و
آذربایجان به آتش بس انجامید.
آنچه جنگ اخیر در قره باغ را از 30 سال درگیری نظامی این دو
جمهوری سابق اتحاد جماهیر شوروی متمایز میسازد از یک سو حمایتِ
قاطع و همه جانبۀ ترکیه از جمهوری آذربایجان و از سوی دیگر
فاصله گرفتنِ ارمنستان از روسیه و گرایش به غربِ نخست وزیر و
دولت تازۀ ارمنستان تا حد اعلام تمایل برای پیوستن به "ناتو"
است. نخست وزیر جدید ارمنستان 2 سال قبل در یک اقدام کودتائی
قدرت را بدست گرفت.
محصور بودنِ ارمنستان در قفقاز و از دست دادنِ بخش زیادی از
پشتیبانی های سیاسی و بعضا اقتصادی- نظامی روسیه و درگیری های
گروههای مختلف سیاسی و دستگاه بوروکراتیک دولتی و همچنین
آمادگی و تدارکاتِ نظامی آذربایجان در سالهای اخیر با تکیه بر
حمایت های ترکیه و تکنولوژی پهبادی پیشرفتۀ اسرائیلی، ارمنستان
را نسبت به رقیب خود در موقعیت ضعیف تری قرار داد.
نظر به اهمیت استراتژیک قفقاز و ارتباط و شناخت و نفوذِ و
حضور و همجواری روسیه با قفقاز جنوبی، بخصوص در شرایط کنونی
امریکا و اروپا، روسیه که بعد از سال 2007 میلادی کمر راست
کرده و جهان یک قطبی را به چالش کشیده توانست در وضعیت ممتاز و
منحصر بفرد در منطقۀ قفقاز جلوی ادامه جنگ در قره باغ را
بگیرد.
با شروع درگیریها میان آذربایجان و ارمنستان در بخش های جنوبی
و شمال شرقی منطقۀ قره باغ و آن مناطقی از خاک آذربایجان که
بیش از 26 سال تحت تسلط ارمنستان هستند از تاریخ 27 سپتامبر
گذشته و شکستها و عقب نشینی های ارمنستان ، دولت این کشور
مجبور به درخواست حمایت و کمک از روسیه شد. مضافا اینکه کشور
ارمنستان عضو "سازمانِ قرار داد امنیت جمعی"(
одкб)
میباشد و انتظارِ کمک از محور اصلی این سازمان یعنی روسیه
طبیعی است. این انتظار بعد از تماس نوبتی نیکول پاشینیان نخست
وزیر ارمنستان با ولادیمیر پوتین به تاریخ 6 اکتبر گذشته با
اشاره و تکیۀ ولادیمیر پوتین بر دفاع از تمامیت ارضی ارمنستان
پاسخ مثبت گرفت.
با بالا گرفتنِ درگیریها و استفاده از سلاح های غیر متعارف و
موشک های استراژیک و دستیابی به نشانه هایی از انتقالِ نیروهای
غیر بومی و تروریستی از سوریه به جبهه های جنگ علیه ارمنستان و
همچنین برخی از کردها و ترکمن های مورد حمایت ترکیه و خطر
گسترش این درگیری ها پوتین طی تماسی با رهبران دو کشور
آذربایجان و ارمنستان آنها را به "آتش بسِ" فوری فراخواند.
هر چند تلاش هایی از سوی دیگر کشورها از جمله ایران برای
میانجی گری مطرح شده بود، اما این تنها روسیه بود که هم از
جنبۀ حضور و مجاورت و هم از لحاظ تاریخی- فرهنگی و از همه
مهمتر از نگاه نظامی میتوانست و میتوانید بازیگر و میانجی
واقعی باشد.
بلافاصله پس از تماس پوتین، زمینه های تدارکات دیدار سه جانبۀ
وزرای خارجۀ سه کشورِ بر پایۀ "توافقات مینسک" فراهم شد و این
دیدار در تاریخ 9 اکتبرِ 2020 از ساعت 17 به وقت محلی در شهر
مسکو پایتخت روسیه آغاز و تا سحرگاه 10 اکتبر 2020 بمدتِ بیش
از 10 ساعت ادامه یافت.
مطابق توافقات این نشست، طرفین درگیر با "آتش بسِ انسان
دوستانه" موافقت کردند و از ساعت 12 به وقت محلی آتش بس و
مبادله اسرا و کشته شدگانِ آغاز شد.
هر چند ساعاتی پس از آتش بس طرفین یکدیگر را به نقض آتش بس
متهم کردند اما طبیعت آتش بس در هر جنگی همینگونه است و مدت
زمانی طول می کشد تا در همه جبهه ها سلاح ها زمین گذاشته شوند.
به تلگرام پیک نت بپیوندید
https://telegram.me/pyknet
@pyknet
پیک نت 11 اکتبر 2020 |
