|
از شهرهای
کردستان ایران
همه گزارش هایی
که میرسد و حتی
گزارش های رسمی
که رسانه ها و
مطبوعات داخل
کشور منتشر می
کنند، آلوده به
مرگ و عزاست. یا
لااقل تاکنون
چنین بوده است.
هرچند بتدریج
نشانه هائی بروز
می کند که هم از
سوی مردم و هم از
سوی نیروهای
نظامی، نوعی
تفاهم ضمنی بر سر
پرهیز ازخشونت
بوجود آمده است.
البته، حساب درون
مرزی جدا از حساب
برون مرزی است و
نیروهای نظامی
ایران در طول مرز
با کردستان عراق
بسرعت مستقر می
شوند، چرا که
معتقدند از آنسوی
مرز سلاح و نفرات
به این سوی مرز
آمده و اعتراضات
مردم را آلوده به
خشونت می کنند.
این فیلم مربوط
به تحصن مردم در
خیابان های
مهاباد، قلب
کردستان ایران
است. نمونه ایست
از جریان اعتراضی
رشد یابنده و
مسالمت آمیز و
خشونت پرهیز. این
تحصن اعتراضی
نشان دهنده فضای
عمومی در کردستان
ایران است. مردم
می دانند که اگر
کار به خشونت
کشیده شود، آنها
میان گروه های
مسلح حکومتی و
مخالفانی که
تشویق می شوند
دست به اقدامات
مشابه بزنند له
شده و زندگیشان
نابود خواهد شد و
به هیچ جا هم
نخواهند رسید.
طبیعی است سئوال
شود: هدف از این
تحصن چیست و چه
خواسته ای دارد؟
اگر آنگونه که
عده ای هوای آن
را در سر دارند
خواستشان سرنگونی
جمهوری اسلامی
باشد که باید گفت
با نشستن در وسط
خیابان جمهوری
اسلامی سرنگون
نخواهد شد.
سرنگونی حمله به
پاسگاهها،
کلانتریها، مسلح
شدن و وارد همان
چرخه خشونتی شدن
است که از بیرون
مرزها، بی اعتناء
به نتایج هولناک
آن تشویق و حتی
سازماندهی می
شود. ما هم تصور
نمی کنیم مردمی
که وسط خیابان
تحصن می کنند
خواهان خشونت و
سرنگونی اند!
بنابراین، باید
به خواست هائی که
مطرح میشود توجه
کرد. این خواست
ها مدنی است.
یک نمونه را به
یاد آوریم:
آیا مردم شهر
سیاتل امریکا در
جریان تظاهرات
بزرگ خیابان خود
شعار سرنگونی
دادند؟ خیر! آنها
خواست هایی در
زمینه احترام به
حقوق سیاهان یا
مجازات عاملان
قتل سیاهپوست
آمریکایی را مطرح
کردند.
همین نمونه را در
ایران می توان
دنبال کرد. باید
در ادامه
اعتراضات بتدریج
نمایندگانی را
برگزید تا با
حکومت و مقامات
شهر و استان وارد
مذاکره شد و
خواسته یا خواسته
هایی را مطرح
کرد.
برای مثال خروج
نیروهای مسلح
حکومتی که در
شهرها مستقر شده
اند و خروج افراد
مسلحی که بنام
برخی احزاب آنسوی
مرز در شهرها
ظاهر شده اند.
حتی در اوج
انقلاب
۵۷
نمایندگان آیت
الله خمینی مانند
آیت الله
طالقانی، مهندس
بازرگان و دکتر
بهشتی با روسای
فرماندهان نظامی
در تماس و مذاکره
بودند برای تامین
امنیت راه پیمایی
ها. بنابراین
تحصن کنندگان
باید مطالبات و
خواست های خود را
مشخص کنند. این
خواستها باید با
خواست های بقیه
مردم ایران
هماهنگ و همسو
باشد تا همبستگی
ملی را تقویت
کند. اگر نباشد
هم به ضرر ایران
است، هم به زیان
مردم مهاباد و
کردستان و
سرانجام کل
ایران. این خواست
ها در این مرحله
جز مطالبه یک
سلسله اصلاحات
چیزی دیگر نمی
تواند باشد.
فراتر از این
یعنی رفتن به سمت
خشونت و برباد
رفتن همه
دستاوردها و آغاز
دورانی که در
انتهای خود به
تکه پاره شدن
ایران و باقی
ماندن صدها هزار
و یا شاید بیشتر
کشته شدگان خواهد
انجامید! |
