راهپیمائی
سالگرد
انقلاب
بهمن ۵۷
(۲۲
بهمن) در
اوج
بحران
همه
جانبه ای
که ایران
و جمهوری
اسلامی
درگیر
آنست
برگزار
شد. سه
تن از
کسانی که
در میان
جمعیت
بودند و
با پیک
نت هم
ارتباط
دارند و
هرگاه
خبر و
گزارشی
به
دستشان
می رسد
به ما
منتقل می
کنند،
علیرغم
دشواری
تماس با
واتس آپ
و تلگرام
و قطع و
وصل شدن
بی وقفه
ارتباط،
گزارشی
از
تظاهرات
دیروز در
اختیار
ما
گذاشتند
که مجموع
آنها را
در گزارش
زیر
خلاصه
کرده
ایم:
هرکس
بگوید
روز
گذشته
جمعیت
کمی در
تهران به
حرکت در
آمد، یا
خود را
فریب
داده و
یا قصد
فریب
مخاطب را
دارد.
جمعیت
انبوهی
از میدان
امام
حسین تا
میدان
انقلاب
به حرکت
در آمد.
بر خلاف
سالهای
گذشته،
راهپیمائی
روز
گذشته
بسیار
منظم و
سازمان
یافته و
تنها ساز
ناهمآهنگ
و خارج
از نظم و
قانون،
برخی
گروه های
فشار
بودند که
سرنخشان
به ظاهر
در دست
مخالفات
دولت
کنونی و
نفوذی
های متصل
به خارج
از کشور
بود.
شعار
عمومی
مرگ بر
امریکا و
مرگ بر
اسرائیل
بود، اما
آن گروه
های فشار
شعارشان
علیه
دولت،
پزشکیان
و ظریف
بود که
هیچ
ارتباطی
با
سالگرد
انقلاب
نداشت.
اگر شعار
میدادند
مرگ بر
غارتگران،
مرگ
برگرانی،
مرگ بر
بی
مسکنی،
مرگ بر
رانت
خواری،
مرگ بر
اختلاف
طبقاتی،
مرگ بر
نابود
کنندگان
اهداف
انقلاب
بهمن،
مرگ بر
بیکاری و
...
شعارهائی
انقلابی
تر از
مرگ بر
امریکا و
اسرائیل
را بر
زبان
آورده
بودند و
در حقیقت
نه تنها
شعار روز
بلکه
شعار
انقلابی
را سر
داده
بودند،
اما
اهداف
آنها که
این گروه
ها را
سازماندهی
کرده،
پولی به
جیبشان
می
بریزند و
نوشته ای
را
بدستشان
میدهند و
می گویند
چه
بگویند و
علیه چه
کسانی
بگویند،
درد
انقلاب و
بر باد
رفتن
آرمان
های آن
را
ندارند،
نگران
حمله به
ایران
نیستند،
نگران
گرانی و
بیکاری
نیستند،
بلکه
نگران به
خطر
افتادن
منافعی
است که
در ادامه
بحران
دارند و
جمع شدن
سفره ای
که بر آن
نشسته
اند.
در میان
جمعیت
دیروز
روحانیون
جوان کم
نبودند،
افرادی
از سپاه
که لباس
غیر
نظامی به
تن
داشتند
هم کم
نبودند،
همچنان
که شمار
جوانان
کم نبود.
در طول
راه با
برخی از
آنها
درباره
مشکلات
کشور و
خطراتی
که ایران
را تهدید
می کنند
صحبت
کردیم.
نگران
حمله
نظامی به
ایران
نبودند و
آن را
بعید می
دانستند،
اما
نگران
ادامه
وضع
اقتصادی
کشور
بودند و
جالب بود
که این
وضع را
زیر سر
نهادهائی
میدانستند
که تا
حدود
زیادی
برای ما
هم آشنا
هستند.
مانند
رهبران
کارگزاران
و بویژه
شخص حسن
مرعشی که
تا کمی
هم موجب
تعجب ما
شد.
تقریبا
همه آنها
که با ما
صحبت
کردند
معتقد
بودند که
یک اقدام
قاطع
برای
تغییر
شرایط
کشور
باید
صورت
گیرد.
اعم از
روحانی و
جوان و
سپاهی با
لباس
شخصی.
کسی در
باره
حجاب نه
حرفی
داشت و
نه بحثی.
درباره
پزشکیان
و رهبر
از هر کس
سئوال
کردیم،
ابراز
نگرانی
از
استعفای
پزشکیان
زیر
فشارهائی
که به او
می آورند
بودند و
تاکید می
کردند که
رهبر
هوای او
را دارد
و نمی
گذارد
استعفا
بدهد.
درباره
لبنان و
سوریه و
غزه هم
از خیلی
ها سئوال
کردیم.
باور
کنید که
برای
تقریبا
هیچکدام
از کسانی
که از
آنها
سئوال
کردیم،
این
سئوال
مطرح
نبود و
به آن
اهمیت
ندادند و
اصلا
اطلاعات
زیادی هم
در باره
آن
نداشتند.
با خود
فکر می
کردیم که
دنیای
خبری و
سیاسی
ما، چقدر
با همین
دنیا اما
برای
توده
مردم
تفاوت
وجود
دارد. |