محمد جواد لاريجانی در يادداشتی در روزنامه "جام جم" نوشت: " … بهتر است تنش بين ما و امريكا كمتر شود تا به سمت يك رابطه خوب طبيعی سير كنيم… اگر منافع ملی ما اقتضاء كند می توانيم در قعر جهنم برويم و با شيطان هم مذاكره كنيم… نبايد بحث رابطه با امريكا را يك "دكان سياسی داخلی” كنيم… راه حل اينست كه ما هر دو خود را مساوی بپذيريم… معتقد نيستم كاخ سفيد بايد پول های ما را كه بلوكه كرده به ما باپس بدهد يا فلان كند. اينها شروط سطح پائين است. شرط اصلی اين است كه ما در پشت يك ميز برابر بنشينيم و هيچ طرفی نخواهد چيزی را تحميل كند…. در اين شرايط هر موضوعی قابل مذاكره است…"

( اين توضيحات محمد جواد لاريجانی كه در شماره دوشنبه جام جم منتشر شده و روزنامه ياس نو نيز آن را نقل كرده بی نياز از هر توصيفی است. پول ها را خوردند، نوش جانشان، حتی "فلان" هم لازم نيست بكنند. اينها چيزهای بی ارزش و كوچكی است كه نبايد خود را معطل آن كرد. بشينيم پشت ميز مذاكره. سخن از اين صريح تر در كدام عرف ديپلماتيك مي‌تواند مطرح شود؟ آنهم از زبان كسی كه قرار بود وزير خارجه دولت ناطق نوری شود و قطعا در همين قد و قواره در دولت های جناح راست جمهوری اسلامی ظاهر هم خواهد شد. اين پيام را بگذاريد در كنار شعارهائی كه عليه نمايندگان كنونی مجلس می دهند تا عمق ريا و دوروئی در حرف و عمل ثابت شود. راه دور نرويد، در ادامه و به نقل از روزنامه خيلی اصولگرا و مثلا ضد امريكائی جمهوری اسلامی روز دوشنبه (پريروز) و به قلم حجت الاسلام مسيح مهاجر همه كاره اين روزنامه و عضو هيات منصفه دادگاه مطبوعات در دادگاه ويژه روحانيت بخوانيد:

روزنامه جمهوری اسلامی روز سه شنبه، پريروز نوشت:« ... وزارت خارجه امريكا از دولت خاتمی خواست كه در برابر شورای نگهبان بايستد و رد صلاحيت ها را نپذيرد...بسياری از ابتكارات سياسی- تبليغاتی دشمن عليه ما، از خيانت و سياسی كاری عده ای از عناصر نفوذی داخل نظام سرچشمه گرفته كه خود را در موضع خودی ها جا زده اند و در واقع برای تامين اهداف بيگانگان تلاش می كنند. بازكردن پای بيگانه در معادلات سياسی كشور خيانت بزرگی است كه نمی توان از كنار آن به سادگی گذشت.»

با اين سرمقاله و آن مقاله محمد جواد لاريجانی گريبان اين دو اصول گرا را نبايد يكجا گرفت؟