تهران
هر روز شاهد رفت و آمد كودكان
خيابانی است . پسران و دختران
كوچكی كه فال حافظ، آدامسهای
خارجی و شاخههای گل در دست
دارند با لباسهای مندرس به
طرف مردم ميروند و برای
فروش اجناس خود التماس ميكنند.
براساس
آمارهای رسمی بيش از 20 هزار
كودك خيابانی در چهارراهها و
خيابانهای اصلی شهر تهران
سرگردانند و هر روز دهها كودك به
جمع آنان افزوده ميشود.
آنها
در معرض آسيبهای اخلاقی و
جسمانی هستند و در بسياری
موارد توسط گروههای سازمانيافته
جذب كارهای خلافكارانه ميشوند.
براساس
تحقيقی كه سازمان بهزيستی
در سال 80 انجام داده،87 درصد
كودكان خيابانی فاقد شغل
هستند و در ميان 13 درصد باقيمانده
عمدهترين مشاغل كودكان
خيابانی عبارتست از گدائی،
پاك كردن شيشه اتومبيل،
گلفروشی، روزنامه فروشی و
وزنكشی.
در
سال 77 هياتی متشكل از
دادگستری، بهزيستی،
استانداری، نيروی انتظامی
و دادگاه اطفال گردهم آمدند و
با توافقنامهيی خانههای
سبز و ريحانه را بنا نهادند. براين
اساساس قرار شد كودكان
خيابانی پس از جمعآوری و
طبقهبندی و پيش از تعيين
تكليف در خانههای سبز
نگهداری شوند،اما پس از
مدتی سازمانهای امضا كننده
توافق به وظايف خود عمل
نكردند و هر كدام از مسوؤوليت
خود طفره رفتند، در واقع كودكان
خيابانی موجودات بدی بودند
كه كسی پذيرای آنها نبود.
امرار
معاش آنها اغلب از طريق توزيع
مواد مخدر، دزديهای كوچك و
برخی روابط جنسی ممكن می
شود.
دختران
خيابانی در سنين پايينتر از
گدايی و مشاغل كاذب شروع ميكنند
و همراه با رشد سنی در معرض
سوءاستفادههای جنسی قرار ميگيرند.
پديده
كودكان خيابانی نتيجه سياستهای
اقتصادی تورمزايی است كه
از پايان دهه 60 آغاز شد و هماكنون
نيز ادامه دارد. (مراجعه كنيد به
آخرين سخنرانی رهبر كه بحران
سياسی كنون جامعه را ناشی از
توطئه امريكا برای جلوگيری از
بهره گيری از دستآوردهای بعد
از پايان جنگ ايران اعلام كرده است!!)
روزانه 20 تا 25 كودك خيابانی وارد تهران ميشوند
و بيشترين فراوانی اين
كودكان مربوط به استانهای
خراسان،كرمانشاه ،كردستان و
لرستان
است.
كودكان
خيابانی ،حاصل فقر اجتماعی
هستند. برخی خانوادهها به علت
نداشتن هزينه مخارج
فرزندانشان آنها را وادار به
كار ميكنند و اكنون در فصل
سرمای زمستان كودكان در گوشه
و كنار پايتخت ايران بسيار
فراوانند كه شب را به صبح ميگذرانند
و درد و رنج سرما را به دوش ميكشند.
(بر گرفته شده از روزنامه شرق)
|