۱۲ بهمن ۱۳۸۲

شنبه وقتی با اعضای هيات دولت در آستانه دهه فجر وارد ضريح امام خمينی شديم و خاتمی دست به كمر به زور وارد می شد، بر سر قبر امام، اندوه بزرگی بر دلم نشست و ذهنم فلاش بك زد به 25 سال قبل كه با چه شور و شوقی از اين بزرگ مرد تاريخ استقبال كرديم. فلاش بك بسته شد، ذهنم رفت به بيانيه شب قبل كه شورای نگهبان هنوز بنا به روايات رسمی 40 يا 50% حوزه ها را بی رقيب در اختيار يك جريان هم سو گذاشته است. حالا خيل كسانی را كه خارج از اين دو جريان هستند، بايد بر اينها اضافه كرد. به عنوان فرزند انقلاب اشكم جاری شد. خيلی سعی كردم جلوی خودم را بگيرم.

******

يكشنبه طبق معمول به مجلس رفتم. ديدم اكثريت مجلس پوشه زردی رو بروی خود گذاشته اند. شرايط غير طبيعی بود. محسن ميردامادی آمد متن استعفاء را بخواند، تمام محوطه جلو مجلس پر شد از نمايندگان. سپس صف بستند برای تقديم استعفاء.

قطعاً امروز، مهمترين روز تاريخ پارلمان ايران بود. خبرنگاران از همه جا آمده بودند. نمايندگان جناح راست كه قصد داشتند نگذارند امروز مجلس رسميت بيابد، نيامده بودند. بقول كروبی يك جريان سياسی كه می دانند مردم آنها را نمی خواهند، به زور شورای نگهبان می خواهند قدرت مجلس را در دست بگيرند. با همان عصبانيت لری می خواست بگويد كه اين دور با دوپينگ شورای نگهبان مجلس شورا،  مجلس خواهد شد كه هرچه فكر كرد دوپينگ يادش نيامد! صدا زد، خاتمی تو بگو آن كه در ورزش از آن استفاده می كنند!

باز هم يادم آمد روز 12 بهمن است. در همين ساعت 25 سال پيش چه شوری بود و چه شوقی. شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی مردم با ورود امام به ثمر نشسته بود. و امروز چگونه اين شعار به چالش كشيده شده است. اين مطلب را با يكی دو تا از نماينده ها كه در كنارم نشسته بودند در ميان گذاشتم. بغض گلويمان را گرفت. هيچ كدام نتوانستيم ادامه بدهيم.

******

از درب مجلس بيرون می آمدم. دوست خوبم رضا خاتمی را ديدم. گفت امضای استعفاها به 114 تا رسيده است. به تعداد سوره های قرآن!

******

به دفترم آمدم. ديدم باز طبق معمول در همه رسانه های دنيا، اين خبر مهمترين خبر است. به رسانه ملی (!) مراجعه كردم ديدم خبری نيست.