"فاطمه واعظی” (پريسا) 1330 در تهران متولد شد. پيش از انقلاب در چند كنسرت سنگين آواز در تالار رودكی حضور يافت و از همان نخستين كنسرت نام خود را در كنار ماندگارترين خوانندگان موسيقی ايران ثبت كرد. مشکاتیان و علیزاده ياران پايدار گروهی بودند كه او را همراهی می كردند. كمتر ترانه خواند، مگر به رسم غنائی و يا عارفانه هائی كه برای هميشه در موسيقی ايران خواهد ماند. پس از انقلاب به حاشيه اش راندند، كه شنيدن صدای زن از سوی مردان حرام است. مدتی استاد آواز بانوان در مركز حفظ و اشاعه موسيقی ايران شد. او كه از عبداله دوامی و محمود كريمی بسيار آموخته بود يازده سال از عمر هنری خود را در كنسرواتوار موسيقی ايران سپری كرد. دو گروه عارف و شيدا با نام پريسا همزادند، گرچه بعدها به همراه حسين عليزاده، پرويزمشكاتيان و داريوش طلايی نيز برنامه اجرا كرد. همچنان می خواند، گاه در تالار رودكی و در كنسرت هائی كه از فيلتر محدوديت ها عبور می كنند و گاه در كنسرت هائی كه خارج از كشور سازمان داده می شود. آميزه ای از عرفان و شيدائی در صدا و سبك خواندن اوست. از امروز، كه از ديروز قبل از انقلاب. لباس ساده و سنگينی كه امروز نيز در كنسرت ها برتن دارد، زائيده دوران پس از انقلاب نيست، از ابتدا چنين بود، شايد آنچه را بر سر می اندازد محصول جمهوری اسلامی باشد و نه بيش تر! حال و فضای ذهنی و عرفانی او نه تنها در خواندنش منعكس است، كه در انتخاب اشعار و همنوائی كروه همخوانان با او نيز بازتاب دارد. عارفانه خواند و زيست، بی آنكه زاهدانه به آغوش ريا و تظاهر دينی رود. مولوی را زنی به شيوائی و شيفتگی او تاكنون نخوانده است.