همزمان با حضور گزارشگر ويژه حقوق بشر در بخش آزادی بيان عقيده در ايران، محمد صالح‌ نيك‌بخت، وكيل سيدهاشم آقاجری و عباس عبدی بازداشت و محاکمه اين دو شخصيت سياسی و علمی کشور را مصداق بارز برخورد با آزادی عقيده اعلام داشت.

صالح نيکبخت که خود از زندانيان سياسی دوران شاه است گفت: حضور عبدی و آغاجری در زندان خود به معنای محدوديت آزادی بيان است.

نيك‌بخت که در جلسه مطبوعاتی بررسی روند رسيدگی به پرونده‌های آقاجری و عبدی سخن می گفت افزود:

هنوز درباره‌ مذاكره با گزارشگران كميسيون حقوق بشر راجع به آزادی بيان با ما قرار رسمی گذاشته نشده ولی منتظر هستيم با آنها صحبت كنيم؛ البته آغاجری صراحتا در مذاكره و پيام خود اعلام كرده كه من يكی از مصاديق واقعی و دقيق قربانيان محدوديت آزادی بيان در ايران هستم. بنابراين اكنون كه نماينده‌ كميسيون حقوق بشر وارد ايران شده آن هم در سالروز ابلاغ رای محكوميت اعدام آغاجری بايد دقت كرد كه اين حكم پس از صدور تا كنون نقض نشده و همچنان به قوت خود باقی است و بيم آن وجود دارد كه مورد استفاده‌ ابزاری قرار گيرد و در مواردی كه لازم مي‌شود، مجددا اين رای مطرح و اجرا شود.

نبايد به نظر مخالف با مشت جواب داد‌ زيرا نتيجه‌اش نه به نفع دولت است و نه موجب اجرای قانون مي‌شود.

محمد صالح نيك‌بخت که خود مسلط به زبان عربی و دارای مطالعات وسيع اسلامی است، با ياد‌آوری 13 آبان سال 81 و دستگيری عبدی در اين روز گفت: پرونده‌ نظرسنجی عبدی دقيقا از موارد محدوديت آزادی بيان است كه قانون اساسی كشور و احكام دين مبين اسلام مژده‌ی آن را دادند.  

نيکبخت با اشاره به نامه عبدی که از سوی علی اکبر ناطق نوری مشاور عالی رهبر دريافت اما بدان رسيدگی نشده است فاش ساخت که عبدی اخيرا گفته:

«اكنون كه اظهارات من و امثال من را موجب اخلال در امنيت مي‌دانند، پس از آزادی مدتی فعاليت سياسی نخواهم كرد؛ او گفته كه بهتر است تمام كارهای سياسی را كه پس از دوم خرداد آن طور كه در يك كشور با نظام پارلمانی به جناحی سپرده شد، به جناح مقابل برگردانند تا ببينند اين افراد مي‌توانند با وضعيت فعلی دنيا پاسخگوی ملت خود باشند؟»
وكيل مدافع عبدی با اشاره به تحصن خانواده‌ی او در مقابل دفتر سازمان ملل و روند افزوده‌ شدن برخی از خانواده‌های فعالان سياسی زندانی از جمله آقاجری، رحمانی و ... به اين اعتراض، تاكيد كرد: خانم عبادی، برنده‌ی ايرانی جايزه‌ی صلح نوبل قول داد كه قضيه‌ی زندانيان مذكور و فشارهايی كه در زندان وجود دارد و همچنين نحوه‌ی رسيدگی به مسائل زندانيان را به مقامات قضايی انعكاس دهد.

در بخش ديگری از اين مصاحبه، پرسش خبرنگاران به گونه ای بود که آشکار می ساخت( دستگيری عبدی و محاکمه او در واقع نوعی اشاره به امريکا و مجازات کسانی است که سفارت اين کشور را اشغال کردند. امری که دکتر ابراهيم يزدی دبيرکل نهضت آزادی نيز در مصاحبه های روزهای اخير خود بدان اشاره کرده است. اين بخش از مصاحبه دارای اهميت ويژه ايست.)

نيك‌بخت در پاسخ به سوال يكی از خبرنگاران راجع به اينكه ابراهيم يزدی گفته بود كه «عبدی به خاطر اعمال گذشته‌اش دستگير شده» خاطرنشان كرد: ايشان عنوان كرده كه دستگيری عبدی نوعی اقدام است كه به خاطر اعمال گذشته‌ی او درباره‌اش صورت گرفته است اما چون اين موضوع از ديدگاه يك فرد سياسی مطرح شده به عنوان يك حقوقدان نمي‌توانم به آن پاسخی دهم؛ چرا كه استدلال حقوقی من برخلاف نظر ايشان سياسی نخواهد بود. من برخورد دستگاه قضايی را با اين زندانيان را به طور كلی درست نمي‌دانم و حتی معتقدم كه كج‌سليقگي‌هايی هم مي‌شود كه مثلا عبدی را دقيقا در روز و ساعت 13 آبان كه ساليان تصرف سفارت آمريكا توسط دانشجويان خط امام(ره) است و در سراسر دنيا تفسيرها و تحليل‌های متفاوتی از آن مي‌شود، دستگير مي‌كنند.

اگر عبدی جرمی هم مرتكب شده بود، نبايد او را درست در همان روز و ساعتی كه از ديوار سفارت بالا رفته بود، دستگير كنند.

وكيل مدافع عبدی با تاكيد مجدد بر اينكه علي‌رغم بسياری از گفته‌ها موضوع اعتصاب غذا، لاغر شدن و محدوديت‌های موكلش در زندان هرگز خلاف واقع نبوده، تصريح كرد: هميشه گفته‌ايم او در بند عمومی زندان نيست البته بارها‌ هم تاكيد كرده‌ايم در اتاقی هم به معنای آنچه سابق در زندان اوين انفرادی بود، نبوده است.

وی همچنين بر ضرورت دوری از اعمال محدوديت در ملاقات ‌عبدی با خانواده و وكيل مدافعش تاكيد كرد و افزود: در يكی دو هفته‌ی اخير عبدی فقط توانسته به شكل كابينی با حضور مراقب با خانواده‌اش ملاقات كند و در اين مدت البته منعی برای ملاقات من وجود نداشته ولی به خاطر بيماری نتوانسته‌ام با او ديدار كنم.

نيك‌بخت با اظهار اميدواری درباره‌ی تحقق وعده‌های داده شده نسبت به وضعيت عبدی خاطرنشان كرد: عبدی در طول يك سال قبل، از لحاظ ميزان مشكلات زندان از همه‌ي

زندانيان ديگری كه وكالت آنها را داشتم چه در اصلاح طلبان و چه در زندانيان عادي

بيشترين مشكلات را داشته است.