همايش صلح و آزادی در دانشگاه اميركبير تهران برگزار شد. در اين مراسم كه شيرين عبادی برنده صلح نوبل نيز حضور داشت، جمعی از ستمديگان سياسی، فعالان جنبش دانشجوئی و هنرمندان مترقی كشور شركت داشتند. در اين همايش ياد و خاطره قربانيان خشونت و زندانيان سياسی گرامی داشته شد. از جمله، روزبه رياضی دبيرسياسی انجمن اسلامی دانشگاه اميركبير گفت:

بايد ياد و خاطره افرادی را زنده كنيم كه به واسطه عملكرد برخی مخالفان آزادی و مدافعان خشونت اكنون در ميان ما نيستند. علی افشاری، دبير سابق انجمن اسلامی دانشگاه امير كبير و همچنين  قربانيان  قتل‌‏های زنجيره‌‏ای از آن جمله اند.

دبير سياسی انجمن اسلامی دانشگاه امير كبير در ادامه، در ارتباط با بزرگداشت خانم شيرين عبادی و حضور وی در دانشگاه امير كبير گفت: دانشگاه شايسته‌‏ترين مكان برای پاسداشت و تكريم شيرين عبادی است، چرا كه دانشگاه و دانشگاهيان در سال‌‏های اخير در صف نخست دفاع از آزادی مردم، حضور داشته‌‏اند.

اعطای جايزه صلح نوبل به خانم شيرين عبادی در واقع تائيد شنيدن صدای آزادی خواهی مردم ايران  بود. اين جايزه بواسطه اين بود كه صدای آزادی خواهی مردم ايران به جهان رسيده است.

وی درپايان گفت: ملت ايران به خانم عبادی نه به عنوان اسطوره بلكه به عنوان يك چهره روشنفكر نگاه مي‌‏كنند كه بايد بر آرمان‌‏های آزادی خواهی ملت ايران پافشاری كند.

در ابتدای اين مراسم خانم سيمين بهبهانی غزل سرای بزرگ معاصر ايران طی سخنانی با تجليل از شيرين عبادی، چند شعر بلند خويش را در ستايش "صلح و جنگ" خواند.

محمد شريف، عضو كانون مدافعان حقوق بشر و وكيل زندانيان سياسی نيز در اين همايش گفت:

هنگامی كه از هدی صابر، عباس عبدی، رضا عليجانی، تقی رحمانی و هاشم آقاجری ياد مي‌‏كنيم برای اين است كه از حقوق من و شما كه شرط انسان بودن ماست، دفاع كرده‌‏اند و وقتی از اين حقوق محروم شويم در رديف جانوران قرار مي‌‏گيريم.  ملت ايران در افكار جهان معروف به ملتی نجيب هستند، اما اين واژه يعنی چه؟ هنگامی كه در كتاب‌‏های درسی همواره در گوشمان فرو مي‌‏كنند، سری كه درد نمي‌‏كند، دستمال نمي‌‏بندند و لعنت بر دهانی كه بي‌‏موقع باز شود، آيا اينها دليل و شاخصه نجابت است؟ نتيجه اينگونه نجابت اين بوده است كسی كه نجيب نيست همواره در طول تاريخ بر ما حكومت كند و نظام‌‏های استبدادی بر ما حكومت كنند.

وكيل مدافع زندانيان سياسی با اشاره به تلاش بشر برای رسيدن به حقوق الهی خود گفت: اين حقوق الهی در عصر حاضر همين حقوق بشر است كه انسان‌‏های زيادی در راه آن جان داده‌‏اند.  در كشور ما هميشه حق با سلطان بوده است و اگر ملت حقی را گرفته است از ديد سلاطين، اين يك امتياز بوده است. در حال حاضر يك واقعيت اتفاق افتاده است و موازين حقوق بشر در داخل مرزها نيست و لذا نجابت مردم ايران كارايی ندارد.

در همين همايش نرگس محمدی، همسر تقی رحمانی از زندانيان سياسی ملی ـ مذهبی گفت: من همسر خود و ديگر زندانيان سياسی را آزاد مي‌‏بينم و زندانی را كسی مي‌‏دانم كه به حقوق ملت در حال خيانت است.  نمي‌‏خواهم در جمع شادمانه شما، حرف از لحظات پر دردمان بزنم.  ما از حكومت انتظار داشتيم كه در اين ايام خبری از عزيزانمان را به ما برساند. روزهاست كه مادران پير زندانيان سياسی ملی ـ مذهبی صدای آنها را نشنيده‌‏اند. روزهاست كه خبر و اطلاعی از همسرانمان نداريم. حاكميت بايد آزادی بيان را به رسميت بشناسد. رأی اين ملت است كه به حاكميت مشروعيت مي‌‏بخشد و در غير اين صورت حاكميت فاقد مشروعيت است.

مرضيه مرتاضی لنگرودی همسر حبيب الله پيمان نيز در اين مراسم و در تجليل از شيرين عبادی گفت:

شيرين عزيز! ما زنان ايرانی سال‌‏های دور قبل از انقلاب، به جايی رسيده بوديم كه برای رسيدن به صلح راهی جزء راه خون و آتش برايمان نگذاشته بودند. سر بند سرخ به سر‌‏كرديم و در صفوف پيكار با بي‌‏عدالتی برای تحقق آزادی و صلح تلاش كرديم. پس از انقلاب در سوگ ياران شهيد در سلول‌‏ها و ميادين جنگ به رسم عزا سياه بر سر كرديم.
 با نسيم خوش اصلاحات در آرزوی صلحی پايدار، سپيد بر سر كرديم، آنچنان كه در اوج سپيدی به استقبالت آمديم.

وی در پايان خاطر نشان كرد: با خون فشان قلب دردمندمان در هر سحر و افطار چه مي‌‏گوييم در هر لحظه كه به ياد عزيزان محروم از حقوق انسانی، محبوس در سلول‌‏های انفرادی عليجانی، صابر و رحمانی و در بند‌‏های عمومی كه به صورت اشك بر چهره ‌‏مان مي‌‏غلطد وحاشيه سربند سپيدمان را سرخ و سرخ‌‏تر مي‌‏كند، چه كنيم؟