در محافل سياسی ايران گفته می شود: درجريان سفر وزرای خارجه سه كشوربزرگ اروپائی (آلمان، فرانسه و انگلستان) به ايران دومين موضوعی كه در طول مذاكرات يك روزه كنفرانس تهران مطرح بود و بارها بعنوان يك ضرورت گريزناپذير بر آن تاكيد شد، مسئله "رعايت حقوق بشر" و "پذيرش ميثاق های بين المللی” توسط جمهوری اسلامی بود.

حتی گفته می شود در جريان كنفرانس تهران به مقامات جمهوری اسلامی يادآوری شده كه اگر تجديد نظر اساسی در وضعيت اسف بار حقوق بشر و آزادی ها در ايران نشود، نبايد روی حمايت اروپا از ايران در برابر امريكا حساب شود. در همين ديدارها تاكيد شده است كه مقابله با آزادی ها و ادامه سركوب مردم و نقض حقوق بشر عملا به سود سياست امريكا برای فراهم سازی زمينه مداخله مستقيم در امور ايران است. شايد با اطلاع از همين اخبار و شنيده ها باشد كه مصطفی تاج زاده معاون سياسی پيشين وزارت كشور در كابينه خاتمی طی مقاله ای كه آن را درهمين شماره پيك می خوانيد برای نخستين بار و با صراحت كامل نوشت كه عدم شركت مردم درانتخابات، جمهوری اسلامی را با بزرگترين چالش روبرو خواهد كرد و "همه پرسی” در دستور كار امريكا قرار خواهد گرفت.

و باز، با اطلاع از همين اخبار و شنيده بايد باشد كه دو روزنامه كيهان و جمهوری اسلامی نوك تيز حملات خود را متوجه سفر وزرای خارجه اروپا به ايران كرده اند. آنها معاهده الحاقی و امضای آن از سوی ايران را بهانه قرار داده اند زيرا هدفشان از اين حملات آن بخش دوم تاكيدات وزرای خارجه سه كشور در كنفرانس تهران است. يعنی " پذيرش رعايت كامل حقوق بشر و عمل به ميثاق های بين المللی”. آن جسارت و هتاكی كم سابقه حسين شريعتمداری در سرمقاله كيهان چهارشنبه گذشته كه رهبر را نيز بصورت تحريك آميز مخاطب قرار داده، در حقيقت ناشی از هراسی كه از گردن گذاری بخش انتصابی قدرت و شخص رهبر نسبت به حقوق بشر وجود دارد. امری كه در صورت تحقق آن بايد به سمت يك انتخابات تقريبا آزاد، آزادی زندانيان سياسی، رفع توقيف از مطبوعات و بركناری بسياری از منصوبين، درعين ضابطه مند شدن انتصابات از آن پس رفت.

اهميت كنفرانس تهران، نه فقط در توافق بر سر پذيرش ماده الحاقی سازمان انرژی اتمی، بلكه دراين بخش بسيار مهم آن نيز هست. بخشی كه در باره آن صحبت نمی كنند اما گلوگيرتر از پذيرش ماده الحاقی است.