گروه خنيا از جمله گروه های نوین هم آوازی در ایران است که هرچند گاه یکبار، از سد موانع شرعی و عرفی عبور کرده و امکان  اجرای کنسرت می یابد.

اخیرا این گروه  که سرپرستی آن را خانم "پری ملکی" برعهده دارد در تهران کنسرت اجرا کرد و آهنگ شبهای تهران آن در ذهن ها باقی ماند. پری ملکی که خود نیز خواننده آواز است، تحقیقاتی در زمینه موسیقی ایران دارد.

هم آوازی درجمهوری اسلامی بدان دلیل رواج یافته که زنان حق خواندن تک صدائی را در برابر مردان ندارند و از جمله دلائل توقیف کتاب "زنان پرده نشین" بدلیل رد توجیهات مذهبی این استدلال بود. در آن کتاب آمده بود که پیغمبر نیز به تک خوانی زنان گوش می داد و از آن لذت هم می برد. اخیرا احمد قابل محقق اسلامی که شخصیتی مطرح در حوزه علمیه قم است، استدلال ها برای جلوگیری از تک خوانی زنان را امری من درآوری از سوی برخی روحانیون اعلام کرد. از آن بدیع تر آنکه تحت فشار حوزه فرهنگ اسلامی و شورای تبلیغات اسلامی، گروه های هم آوازی زنان باید چند مرد را هم در گروه خود جا بدهند تا اجازه کنسرت بگیرند.( امری که عملا و از قضا موجب رشد و گسترش گروه های کر در ایران شده است!)

گروه "خنیا" در تنگنای این محدودیت ها، برای کنسرت اخیر خود ناچار شد يک همخوانِ مرد را نیز در جمع زنان خود جا دهد تا مجوز اجرا بگيرد! گرچه، همخوان مرد ظاهرا چنان از صدا بی بهره بود که صدایش را کسی در جمع زنان نشنید، اما حضورش را که مهر اسلامی برای گروه بود دیدند! دهانی باز و بسته کرد و اهل شریعت را راضی!

زنان هم آواز بموجب تعهداتی که هنگام دریافت مجوز باید بسپارند حق حرکت دادن بدن خود را هنگام خواندن ندارند. مجسمه هایی که تنها دهانشان مجوز باز و بسته شدن دارد! حتی اگر آهنگ ریتم تند داشته باشد باید جلوی واکنش غریزی عضلات دست و پای خود را بگیرند. به همین دلیل در شب های کنسرت گروه "خنیا" زنان برای کنترل حرکت خویش مجبور شده بودند دستهای خویش را جلوی خود به هم گره بزنند و این خود به سوژه ای دیگر در سالن کنسرت تبدیل شده بود!

در پایان اولین شب کنسرت، جمعی از علاقمندانِ موسیقی و آشنایان خانم پری ملکی برسم پاسداشت زحمات او برای تشکیل این گروه آواز جمعی، مانند همه کنسرت ها در تمام کشورهای جهان به وی دسته های گل هدیه کردند و او نیز با خشروئی آنها را پذیرفت و تشکر کرد. از شب دوم کنسرت قبول گل توسط خانم ملکی نیز قدغن شد و گفتند زنان حق ندارند از دست مردان گل بگیرند. به این ترتیب یکی از نوازندگان مرد گروه مسئول گرفتن گل شد و خانم ملکی مسئول تشکر. نوازنده گروه جلوی صحنه می آمد و گل می گرفت و خانم ملکی در عقب صحنه با علامت سر تشکر می کرد و این درست برخلاف آن تصویری است که مینیاتورهای ایران و اشعار بلندآوازه ترین شعرای ایران در حافظه تاریخی ایران ثبت است: زنانی که در مجالس عمومی بربط و چنگ می نوازند و یا خنیاگرانی اند که هر یک به تنهائی می خوانند تا صدای برتر از میان آنها بازشناخته شود.