انجمن اسلامی دانشجويان دانشگاه صنعتی اميركبير با صدور اطلاعيه ای خواهان تشكيل جبهه ای وسيع مركب از تمام نيروها و سازمان های طرفدار دفاع از جمهوری و خواهان دمكراسی درايران شد. بخش های گزين شده اين بيانيه به شرح زير است:

كسی را يارای نفی و انكار وجود بن بست و انسداد در فضای سياسی ايران نيست.
سخن گفتن از تلاش برای اصلاح از درون اوضاع نابسامان كشور تنها به لطيفه ای تلخ ميماند كه ديگر نه شوری در جمعی برميانگيزد و نه اميدی در دلی.
در چنين شرايطی مهمترين وظيفه تمامی فعالين و گروههای سياسی تلاش در جهت يافتن راهی برای برون رفت از انسداد كنونی و ترسيم افقی روشن و مشخص در جهت رسيدن به حاكميتی دموكراتيك و پايبند به رعايت حقوق انسانی تمام شهروندان و نيز متعهد به تامين رفاه و امنيت آنان و رفع كليه تبعيض های حاكم بر جامعه امروز ايران با تقسيم شهروندان به خودی و غيرخودی و درجه يك و دو است.

1. بن بست حاكم بر فضای سياسی ايران را كه در سالهای اخير به واقعيت اصلی جامعه تبديل شده است، ميتوان ناشی از سه علت عمده باشد:

الف) قانون اساسی به دليل وجود نهادهای انتصابی گوناگون به عاملی در دست زورمداران بدل گشته است.

ب) تصميمات و عملكرد اقتدارگرايان در سالهای پس از دوم خرداد 76 در مقاطع مختلف مانع حركت جامعه به سوی آزادی و دموكراسی گرديده است. تاثير عملكرد نيروها و نهادهای اقتدارگرا در پايين آمدن سطح تحمل جامعه و آمادگی مردم برای بيان اعتراض خود به هر شكل و وسيله ممكن را به روشنی ميتوان در گسترده شدن يك اعتراض ساده صنفی - دانشجويی به ناآراميهای سراسری و طولانی مدت مردمی در خرداد و تيرماه سال جاری مشاهده كرد.

ج) عدم تشخيص به موقع واقعيتها و نيز محافظه كاری نيروهای اصلاح طلب كه مانع استفاده صحيح از پشتوانه اجتماعی اصلاحات گشت.

2. به نظر ميرسد تاكتيك سياسی تمامی نيروهای اقتدارگرای داخلی با توجه به نبود احتمالی هر چند ضعيف برای اقبال مجدد مردم به ايده ها و نظرات به بن بست رسيده و مهر ابطال خورده آنان، بر "سركوب در داخل و سازش با خارج" قرار گرفته است. آنها سعی دارند با خريدن فرصت، زمينه سازش با امريكا را فراهم كنند تا ضمن رفع فاكتور فشار خارجی به واسطه بازی بر سر منافع ملی با سركوب خشن منتقدان داخلی و جنبشهای اعتراضی، آينده قدرت خود را تضمين نمايند.

اين در حالی است كه اوضاع كنونی منطقه، به روشنی سرانجام زورمداری حكومت هايی را كه در اعمال و تصميم گيريهايشان مردم را به هيچ انگاشته و حقوق انسانی آنان را زير پا گذاشته اند نمايان می سازد، به طوری كه مردم كشور همسايه به واسطه سالها حضور ديكتاتوری خونريز بر مسند حكومت، اينك ميزبان ميهمانانی ناخوانده اند.

3- با در نظر گرفتن موارد فوق می توان گفت اصلی ترين ضرورت سياسی امروز ايران، تشكيل يك جبهه فراگير دموكراسی برای برون رفت از شرايط نابسامان كنونی است. كوشش برای ايجاد اين جبهه وسيع با هدف آزادی و استقرار نظام جمهوری، می تواند كليد حل بحران همه جانبه سياسی- اقتصادی جامعه ايران باشد.

چنين ائتلافی همه نيروهايی را در بر می گيرد كه منشا مشروعيت قدرت سياسی را تنها در رای مردم ميدانند. تمام گروههای جمهوريخواه از اين طريق در رسيدن به آرمان دموكراسی مشاركت می نمايند.

از آنجا كه شكل گيری چنين ائتلافی با توجه به تنوع سليقه های موجود در داخل و خارج سخت می نمايد، عقلانی است كه توافق حول يك برنامه حداقل به جای توافق حول يك استراتژی مدون مبنای كار قرار گيرد. چرا كه در اين صورت نقاط اشتراك فراوانی بين نيروهای جمهوريخواه برای شكل گيری ائتلاف مذكور وجود خواهد داشت.

تنها مخالفت با استبداد دينی حاكم نشانه پايبندی به اصول و قواعد دموكراسی نبوده و هدف اصلی ائتلاف كه با شركت مردم و نيروهای هوادار دموكراسی شكل می گيرد، بايد استقرار يك نظام دموكراتيك باشد.

البته بخش هايی از جبهه دوم خرداد كه خود را مدافع دموكراسی بدون قيد و شرط و پايبند به برگزاری انتخابات آزاد به عنوان تنها راه اعمال اراده مردم جهت تعيين سرنوشتشان ميداند، می تواند در ائتلاف دموكراسی خواهی حضور داشته باشد. نخستين گام ائتلاف مذكور جهت رسيدن به دموكراسی بايد تلاش در چارچوب معيارهای پذيرفته شده زندگی مدنی برای وادار نمودن حاكميت به پذيرش خواست ملت و تن دادن به رفراندوم قانون اساسی باشد.

مراجعه به آرا عمومی و انتقال مسالمت آميز قدرت از طريق بازنگری در قانون اساسی به منظور حذف گلوگاههای ساختاری آن كه امكان اعمال اراده مستقيم مردم در حاكميت را سلب نموده است، تنها راه نجات كشور و ملت از تهديدات بالقوه است. در غير اين صورت مسائلی چون پذيرش يا عدم پذيرش پروتكل الحاقی نتيجه ای يكسان خواهد داشت.

همه روشنفكران و فعالان سياسی جمهوری خواه كه طرفدار مشی مسالمت آميز در مبارزه سياسی هستند، می توانند با حمايت از هر اقدامی كه در جهت احقاق حقوق ملت و برپايی دموكراسی در ايران صورت می گيرد، در اين مسير نقش ايفا نمايند. در شرايط كنونی يگانه تاكتيك صحيح افزودن بر فشارهای سياسی با بهره گيری از كليه امكانات ملی و بين المللی در جهت استيفای حقوق ملت است.

در پايان بار ديگر به عنوان بخشی از جنبش دانشجويی ايران كه در سالهای اخير همواره در راه دفاع از دموكراسی و حقوق بشر گام برداشته و در اين راه هزينه های فراوان نيز پرداخته است، اعلام می داريم:

جريان دانشجويی به رغم تمامی ناملايمات وپرداخت هزينه های فراوان همچنان بر مطالبات بر حق خود، همچون آزادی بيان و عقيده، رعايت بدون قيد و شرط حقوق بشر از سوی حاكميت، دفاع از حق انتخاب مردم و داور دانستن آنان در منازعات سياسی اصرار می ورزد و همچون گذشته آمادگی پرداخت هزينه لازم جهت رسيدن به حكومتی دموكراتيك و جامعهای انسانی را دارد.

انجمن اسلامی دانشجويان

دانشگاه صنعتی اميركبير

(پلی تكنيك تهران)