تهميه ميلانی متولد سال 1329 تبريز- آذربايجان،

فارغ التحصيل رشته معماری دانشگاه علم و صنعت،

فعاليتهای سينمايی را از سال 1358 بعنوان دستيار كارگردان و طراح صحنه در كارگاه آزاد فيلم آغاز كرد. در مدت 10 سال فعاليت پشت صحنه با كارگردانانی همچون مسعود كيميايی، ناصر تقوايی، افشين شركت، حسن هدايت، امير قويدل و . . . همكاری داشته است. وی علاوه بر فيلمنامه های شش فيلم ساخته شده توسط خودش، چندين فيلمنامه ديگر نيز نوشته كه برخی از آنها توسط كارگردانان ديگر سينمای ايران به فيلم برگردانده شده است.

ميلانی که يك دختر چهار ساله بنام ژينا دارد مديريت شركت سينمايی "آرتا فيلم" نيز هست و علاوه بر فعاليت های سينمايی، بعنوان يك آرشيتكت در دفتر معماری "آرتا بين" كه با همسرش پايه گذاری كرده فعال است. فيلمهايی كه ميلانی كارگردانی كرده هر كدام جوايزی از جشنواره های مختلف ايرانی و بين المللی دريافت كرده اند كه عبارتند از:

1368 بچه های طلاق

1369 افسانه ها

1370 كاكادو

1377 دو زن

او در سمينار خشونت عليه زنان گفت: من سعی داشته ام در فيلمهايم نشان دهم که خشونت فقط کتک نيست. ميلانی اضافه کرد: من فکر می کنم ما بايد حرف بزنيم. مادامی که حرف نزنيم و عقيده مان را نگوييم، مساله حل نمی شود. زنان در جامعه ما کتک می خورند و چيزی نمی گويند، مورد تجاوز از سوی محارم قرار می گيرند و چيزی نمی گويند که آبروی خانواده حفظ شود.
به گزارش سايت خبری زنان ايران وی همچنين گفت: يک فيلم زيست محيطی ساختم به نام کاکادو اما به اين دليل که دختر 8 ساله فيلم وقتی از مدرسه می رسيد خانه مقنعه اش را بر می داشت و حجاب نداشت توقيف شد.

ميلانی درباره مخالفت وزارت ارشاد با ساخت فيلم دو زن گفت: مدير کل وقت وزارت ارشاد کاملا با می گفت: چرا می خواهی زنها را پررو کني؟ خب حقش است، مالش است. هفت سال آمدم و رفتم تا توانستم اين فيلم را بسازم.

آنقدر شرايط جامعه ما محدود كننده است كه اصلا فمينيسم به آن مفهومى كه در اروپا رايج است را نداريم.

زنان در جامعه، فقط يک جنس نيستند؛ بلکه نصف جامعه اند و در واقع کامل کننده مردان هستند. بنابراين تا وقتی مشکل دارند، اين مشکل به کل جامعه سرايت می کند و صدمه ميزند.

تهمينه ميلانی، کارگردان سينما با حضور در همايش زن در سينما پس از نمايش فيلم "دو زن" به پرسشهای حاضران پاسخ گفت.

خبرگزاری ايسنا از اين مراسم گزارش داد: در ابتدای جلسه ميلانی از حضور حميده خيرآبادی در اين جلسه تشکر کرد و درباره برگزاری چنين همايش هايی گفت: من کلا اعتقاد دارم که ما برای رسيدن به يک تعالی اجتماعی بايد کمی ها و کاستی های جامعه مان را جبران کنيم. برخی از اين کاستی ها به مسايل زنان مربوط ميشود.

ميلانی علت توجه بيشتر به زنان در فيلمهايش را به نبود شناخت دقيق از زن در جامعه مربوطمی داند و می گويد: بخش عمده يی از اين مساله به اين قضيه مربوط است که اصولا زنان ما حرف نمی زنند و انسانهای آبروداری محسوب می شوند و مثلا ما نمی توانيم آمار دقيقی از زنان کتک خورده در جامعه داشته باشيم. مساله زنان در جامعه فقط مساله زنان نيست؛ بلکه مربوط به کل جامعه است. من در سميناری مشابه اين همايش، خواهش کردم که اين مساله، يعنی فيلم ساختن درباره ذهنيات زنان و مسايل و مشکلات آنان به عنوان يک "ژانر" مطرح شود. مثل ژانر سينمای کودک و نوجوان.
به اين صورت ميشود يک عده به صورت تخصصی راجع به مسايل زنان فيلمنامه بنويسند و در اين باره فيلمهای تخصصی ساخته شوند.

کارگردان "نيمه پنهان" می گويد: از آنجايی که بنده اعتقاد دارم چنين امری ضروری است و از نان شب هم واجب تر است، اعتقاد دارم چنين همايش هايی بسيار مثبت است. ميلانی در پاسخ به اين پرسش که برای در نيفتادن در ورطه ی فمينيسم افراطی چه تمهيداتی می توان انديشيد می گويد: وقتی در جامعه ما صحبت از فمينيسم می شود، برای من خنده دار است، چون اولا تعريف درستی از اين واژه وجود ندارد. ما داريم درباره حداقل حق انسان صحبت می کنيم. جريانات فمينيستی در دنيا به جاهايی رسيده اند که عقل جن هم قد نميدهد، ما کجا رسيده ايم؟ کارهای ما در حداقل هاست، مثلا بچه ای (دختر خانمی) بتواند درسش را ادامه بدهد يا بتواند حق طلاق بگيرد. ما حتا راجع به مادری که بچه نمی خواهد نمی توانيم حرفی بزنيم.

بنابراين صحبت از فمينيسم در اين جامعه بسته، به نظر من زيادی است و اصلا امکان ندارد و آنقدر شرايط جامعه ما محدود کننده است که اصلا فمينيسم به آن مفهومی که در اروپا رايج است را نداريم. دو زن براساس ماجرايی واقعی شکل گرفته است و مساله اصلی که در اين فيلم بدنبال آن هستم، مساله هويت است و ناديده گرفتن هويت يک انسان به نظر من، بزرگترين جنايت در حق او است.