هسته سخت قدرت در ايران اكنون نه تنها به حقوق بشر احترام نمی گذارد، بلكه به نقض مكرر قانون اساسی اصرار می ورزد . همين قانون اساسی كه مقبوليتش از سوی مردم مورد ترديد است و اتفاقا هر شب و روز از رسانه های مختلف حكومتی بر لزوم انجام فعاليت ها در چارچوب آن تاكيد می شود . حال چطور می توان از دانشجويان و مردم انتظار رعايت قانون را داشت در حالی كه حاكمان هر روز خود قانون مادر را زير پا ميگذارند ؟

دانشجويان ايران اكنون از نوع برخوردهای صورت گرفته با اعتراضات اخير آزرده و عصبانی می باشند و با چشمهای نگران و به ظرافت و هوشياری سرنوشت دوستان بازداشت شده خود را دنبال می كنند. لذا ادامه بازداشت دانشجويان نه تنها مشكلی از مشروعيت نظام حل نمی كند كه خود می تواند دليلی بر ادامه اعتراضات با شد.عاقلان بهتر می فهمند كه نبايد درروز 18 تير ماه دانشجويی در زندان بماند. انتصاب دانشجويان و معترضين به ساواكيها و سلطنت طلبها نيز ادعای واهی بيش نيست، اتفاقا آن كسانی به دام سلطنت طلبها افتاده اند كه با رفتارهای غير انسانی و سركوبگرانه خود خوراكهای تبليغاتی برای شبكه های آنها تهيه می كنند و گرنه اكثريت دانشجويان متناسب با ويژگيهای اجتماعی و قشری خود به دنبال آزادی و دموكراسی می باشند، كه چنين آرمانهايی با سلطنت طلبی از هر نوعش ناسازگار است .

متاسفانه در شرايط كنونی طيف هايی از فعالين سياسی و نيروهای اجتماعی كه ما آنها را متعلق به خانواده دموكرات ها می دانيم  نيز به محاق انزوا كشيده شدند، چه آنها كه درون حاكميت هستند يا آنها كه اپوزيسيون داخل هستند و يا آنها كه اپوزيسيون خارج از كشور و ميدان را به دو طيف واگذار كرده اند و اين دو طيف به دور از دغدغه های دموكراسی به مبارزه برای قدرت مشغولند . سلطنت طلبهای دينی در داخل كه قدرت را در اختيار دارند و نهادهای مدنی را با ابزار قدرت "ولی مطلقه " سركوب می كنند و سلطنت طلب های سكولار در خارج كه با توهم بازگشت به دوران " وليعهد " ی با تبلغ شيوه های پوپوليستی جامعه توده وار را بر سر تحولات، پيش بينی ناپذير می نمايند . و اين يعنی بر باد رفتن تمامی تلاشهای صورت گرفته از سوی نخبگان و روشن فكران در يكصد ساله اخير در جهت درونی سازی هنجارها و آداب دموكراسی در جامعه ايران و حصول جامعه مدنی . لذا نتيجه چنين روندی حاصلی نخواهد داشت جز گرفتار آمدن در دور باطل استبداد- انقلاب – استبداد.

اكنون دفتر تحكيم وحدت بر لزوم گفتگو و تعامل هر چه بيشتر فعالين و روشنفكران سياسی برای تشكيل جبهه فراگير دموكراسی خواهی تاكيد می ورزد چرا كه معتقد است تنها راه نجات اين سرزمين از دور باطل ياد شده تغيير مركز ثقل هنجارها و گفتمانهای جاری جامعه از خشونت به مدارا ، از پوپوليسم به ساختار مندی و از استبداد به دموكراسی است و اين تحقق نمی پذيرد جز آنكه روشن فكران و نخبگان يك جامعه به دور از حب و بغض ها و اختلاف های تاريخی و جريانی ، ضمن قرار گرفتن در جبهه واحد اعتماد توده مردم را جلب نمايند و در نقش گروه مرجع اصلی در جامعه ظاهر شوند . (برگرفته شده از سايت اميركبير)