تلويزيون ماهواره ای عراق پی در پی آوازها و سرود های مختلفی پخش می كند. دقت در محتوای اشعار عبرت انگيز است. مضمون اصلی اين است كه عراق به عنوان يك كشور و به عنوان يك تمدن و فرهنگ و عراق به عنوان يك ملت مساوی صدام است. همه چيز صدام است. مثلا :

والله الوطن صدام
و العراق هو ا
لصدام و الصدام هو العراق

اين مضمون آواز ها و سرود ها در نامگذاری ها هم تكرار می شود. فرودگاهها و موزه ها و بيمارستانها و ميدانها و ... همه به نام صدام هستند. حتی گويندگان خبر و مجری برنامه تلويزيونی ماهواره هم پلاك تصوير صدام را بر سينه نصب می كنند.
در اين صورت بديهی است كه لابد همه گمان می كنند صدام بهتر از همه می فهمد و تصميم می گيرد. كار همه مردم تاييد سخنان اوست و وظيفه نخبگان هم توجيه تصميمات و اقدامات او و كار همه دستگاههای تبليغاتی هم تحسين و ترويج او.
نقطه مقابل شيوه حكومتی و تبليغاتی صدام، شيوه رهبران دولت و حكومت چين است. در فرهنگ سياسی و تبليغاتی چين، اول چين است و نه اشخاص. از اين رو رهبران كشور كه احساس می كنند گذر سالها بر نشاط كاری و توانايی جسمانی آنها اثر گذاشته با روی باز و رضايت خاطر موقعيت های خود را به نسل بعدی واگذار می كنند. محصول كار و نتيجه هر دو شيوه هم امروز در برابر ماست.
شعار محوری اين روزهای ملت عراق يا لا اقل آنچه در راهپيمايی ها می بينيم اين است كه: " بالروح، بالدم، نفديك يا صدام" - جان و روح خود را فدای تو می كنيم ای صدام. و در سوی ديگر فرهنگ ديگری كه همه مردم به ويژه دولت و حكومت خود را فدای پيشرفت و توسعه چين می كنند و سالهاست كه بالا ترين درجه رشد اقتصادی و توسعه صنعتی و كشاورزی را شاهدند و حكومت به راحتی به خاطر اينكه مثلا در مورد بيماری پيچيده التهاب ريوی با سرعت عمل نكرده از مردم عذرخواهی می كند.