او شاگرد مكتب استراوينسكی بود. در كارگاه های نمايشی اليا كازان. همان مردی كه به دوران مك كارتيسم توسط بنيادگرايان راست از جامعه طرد شد و تازه دو سال پيش، وقتی مرگ به سراغش آمد، جامعه روشنفكری آمريكا از وی تجليل كرد.
از همان نقطه مارلون براندو بيرون زد. از او كه روزی همبازی و همدوره فرانك سيناترا و دين مارتين ها بود و سرانجام خود به تابو تبديل شد.
كسی تاب مقاومت در برابر زبان رك او نداشت.
به لاری كينك برنامه ساز يهودی و معروف سی ان ان گفت: داريد تمام مظلوميتی را كه هيتلر به شما داد به خاطر ظلمی كه به فلسطينی ها می كنيد از دست می دهيد.
جايزه اسكار را به فرصتی برای اعتراض تبديل كرد. دخترك سرخ پوستی را فرستاد تا به جای او ادعانامه اش را عليه ظلمی كه به سرخ پوستان می رود و فضای دروغينی كه هاليوود عليه آن ها می سازد قرائت كند. ثروتش را به سرخ پوستان بخشيد. همان ثروتی را كه گفته بود برای به دست آوردنش رنج بودن در هاليوود را تحمل كرد.
نقش پدرخوانده [ دون كورلونه ] او جاودانه ماند. سوار"اتوبوسی به نام هوس" شد، در كشتی بونتی شورش كرد و دربارانداز كارگران را به قيام فراخواند. آخرين تانگو را در پاريس رقصيد و سرانجام، در فيلم كاپولا "اينك آخرالزمان" تنها حركتی در صورت استثنائی خود داد تا حضورش را در آن فيلم مهر كند.
از لنين جمله ای نقل است كه با شنيدن باله درياچه قو گفت: كار ما چقدر مشكل است كه می خواهيم بوژوازی را از ميان برداريم بی آن كه بتهوون و اشتراوس را صدمه بزنيم در حالی كه اين ها ستون بورژوازی هستند.
برای صدمين بار بايد رفت هشت دقيقه اول "آخرين تانگو" و تمامی "پدرخوانده" اول و "اتوبوسی به نام هوس" را ديد؛ و آن صحنه تاكسی در بازانداز را. در انديشه نقش و بازی و ديالوگ او در "آخرالزمان" فرو رفت.
براندو فروتنانه ديدگاهش راجع به زندگي و کارش را در یک جمله چنين خلاصه می کند:
بازيگری کاری است که من می کنم و ارزش خاصی ندارد، کارهای بزرگ را قبل از من کسانی چون مارکس کرده اند.
(بخش های اساسی اين مطلب از مقاله مسعود بهنود برگرفته شده است)